Jón á Bægisá - 01.04.1997, Blaðsíða 112

Paul A. Sigurdson
fyrir sér þennan aragrúa af ókunnugum andlitum sem liðu hjá og
fann hvernig tilfinningin um að hann hefði tapað hvolfdist yfir hann.
Þegar hann var kominn aftur inn í svítuna tuttugu mínútum síðar
hafði hann náð áttum á ný. Það fór um hann hrollur við tilhugsun-
ina hve nærri hafði legið að hann gerði sig að fífli. í tæru skini skyn-
seminnar varð honum ljóst að ungfrú Carson var alls ekki bréfkonan.
Hann hafði misst af réttu konunni meðan hann var að reika um búð-
ina! Hún hafði misst alla von og farið. Harry Phail var sannarlega
létt. Hvað þetta hefði orðið vandræðalegt fyrir þau bæði! Þessi áætl-
un var fáránleg í heild sinni. Hann ætlaði að kasta henni fyrir róða
og aldrei líta til baka.
Einbeittur á svip kramdi hann bréfið í hendinni og fleygði því í
öskubakkann. Vindilstubburinn var þar enn, ólögulegur, linur, getu-
laus. Angurvær á svip bar hann eldspýtu að bréfinu. Það sviðnaði
fyrst á jöðrunum en síðan braust út lítill skær logi sem brann uns
hann hjaðnaði loks - með snarki sem var svo dauft að það heyrðist
varla. Harry Phail starði inn í öskuna af brunnum draumi.
Hann sat lengi í þægilegum gömlum sófanum. Hálfmótaðar hugs-
anir sóttu að honum, slitróttar, óljósar. Það leið nokkur tími uns heili
hans nam undarleg hljóðin utan af stigapallinum. Hann settist upp
og hlustaði. Hann greindi aðeins þrusk frá einhverjum sem átti í
brasi við þrjóska læsingu. Hann beið. Þegar hljóðið hélt áfram gægð-
ist hann út á ganginn.
Hann sá mjótt bakið á ungfrú Carson sem var að bisa við lykilinn.
Hún hafði greinilega æst sig upp í örvæntingu. Hún tók sér hlé og
hallaði sér andstutt upp að hurðinni til að styðja sig.
„Upp nú!“
Orðin þeyttust út úr henni eins og blótsyrði.
„Fjárinn sjálfur!“ muldraði hún.
Harry Phail gekk út á ganginn og lokaði hurðinni með smelli.
„Ó!“ Ungfrú Carson leit um öxl. Andlitið var rjótt af áreynslu og
hún leit út eins og sakbitið barn. „Fyrirgefið... dyrnar... þær...“
Svona óformleg staða hafði aldrei komið upp milli þeirra áður.
Harry Phail vissi að hann varð að gera eitthvað meira en kinka kolli.
„Viljið þér að ég...?“ Hann þagnaði. „Get ég...?“
„Nei, nei...“ Hún rak upp snöggan taugaóstyrkan hlátur. „Það er
lásinn. Lykillinn er fastur eða eitthvað." Hún steig til baka frá hurð-
inni. Hreyfingin gat falið í sér þögult tilboð.
Harry Phail vissi allt um lykla. Hann hafði glímt árum saman við
þrjóskar læsingar á sjúkrahúsinu. Eftir augnablik héldu sterkir fing-
ur hans um lykilinn. Hann náði valdi á lyklinum með fáeinum fag-
mannlegum hreyfingum, fínlegum en styrkum. Hann sneri honum
mjúklega og dyrnar opnuðust og hleyptu dýrlegri angan af ilmvatni
út á ganginn.
110
d /fiaydd - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1 »1997