Jón á Bægisá - 01.04.1997, Síða 63

Besta helgi ævinnai
að gaurar einsog Randý og pabbi minn og aðrir muni aldrei breytast,
sama hversu mörg loforð þeir gefi eða hversu margar ryksugur og leð-
urjakka þeir kaupi. Það verði ævinlega sama sagan. Aðuren yfir ljúki
komi þeir því inn hjá okkur að við séum einskis virði. Einsog skítur-
inn.
„Jæjaþá," segir Níkí, þegar ég er orðin uppgefin og hef sest við
hliðina á henni. „Svo þér finnst ég eigi bara að taka mig upp?“ Hún
drepur í sígarettunni í öskubakkanum. „Ég hef sparað slatta af pen-
ingunum sem þú hefur gefið mér.“ Hún þagnar og kveikir í annarri
sígarettu.
Skyndilega verður mér ómótt. Ég hef gert þennan skelfilega hlut,
sjáiði til. Ég bý yfir þessu hræðilega leyndarmáli sem enginn veit um
nema Randý og ég. Ef ég segi henni það, hættum við að vera vinkon-
ur. Og mér þykir vænt um hana. Hún er einsog ein af fjölskyldunni.
Þetta verður allt svo ruglingslegt. Það varðar það sem við vitum og
það sem við vitum ekki um ástina. Það varðar dána systur mína sem
pabbi sá ekki sólina fyrir, meðan hann fór svo illa með okkur hinar.
Það varðar spurninguna hvernig hvert og eitt okkar lærir að elska á
réttan hátt og láta ekki ævinlega gabbast af gaurunum sem valda okk-
ur vonbrigðum æ ofaní æ.
Níkí horfir á mig sínum kaldranalegu augum, svo björtum og
hvössum að þau eru einsog litlir hnífar sem flysja sál mína, og hún
segir: „Rakel, ég fór á umferðarmiðstöðina og var næstum búin að
kaupa farmiða, skal ég segja þér. Og geturðu giskað á hvert ég ætlaði
með honum?“
Ef ég segi henni frá Randý og mér, mun hún skilja þeim mun bet-
ur að hún verður að fara frá honum. En hvernig get ég sagt henni að
ég hafi gert það versta sem hugsanlega er hægt að gera bestu vinkonu
sinni? Það var ekki svo, að ég elskaði hann eða neitt í þá veru. Ég
hafði átt mjög erfiðan dag. Hann virtist vera vinsamlegur, aldrei
þessu vant. Það er gildran, sjáiði til. Að trúa þeim þegar þeir eru bara
að látast, svo maður geri það sem þeir ætlast til.
„Ég var næstum lögð á stað til Boissevain, Rakel. Ég hefði getað
farið á puttanum þaðan til Peace Garden. Þrjátíuogtveir dalir báðar
leiðir. Tuttugu dalir aðra leiðina. Manstu sumarið þegar við vorum
tólf ára og afi ók okkur alla þessa löngu leið til Winnipeg? Við lágum
í tjaldi yfir helgina. Vorum um kyrrt hjá vatninu, ég er búin að
gleyma nafninu."
„Vilhjálmsvatn: Skjaldbökufjall. Og svo dó hann frá okkur strax
mánuðinn eftir.“
„Hann var sá besti. Við veiddum tvo fiska og átum þá.“
„Þú brenndir þig á hendinni. Hann sagði okkur sögur til klukkan
eitt eftir miðnætti, svo þú hættir að hugsa um hvað það var sárt.“
„Það var besta helgi ævinninar. Ég er enn með örið til sanninda-
á Æœyóiá - HVAT? TALA THU ISLENZKU?
61