Jón á Bægisá - 01.04.1997, Síða 83

Kristjana Gunnars
Svefnleysi
Hann lá í litlu rúminu og gat ekki sofið. Það var nánast aldimmt í
þröngu herberginu því lítið af tunglsljósinu sem sennilega var úti
barst inn um gluggann. Hann vissi að það var heiðskírt. Síðasta verk
hans áður en hann gekk til náða var að fara út. Hann stóð á pallinum
með hendur í vösum og horfði út í nýrökkvað kvöldið. Þetta var
snemma vors. Hitinn í loftinu var eins og hönd sem strauk honum
blíðlega eftir harðan veturinn. Allan snjó hafði tekið upp.
Hann hafði þörf fyrir þessa stund - þessar mínútur úti á pallinum
á síðkvöldum. Börnin voru þá komin upp og í rúmið, öll fjögur.
Öldruð móðir hans var í sínu herbergi. Hún fór snemma í rúmið,
fullyrti að hún hefði ekki krafta til að vera á fótum eftir kvöldkaffið.
Hún eyddi dögunum í að spinna. Engin furða þótt kraftana þryti, að
sitja þannig stíf klukkustundum saman á hverjum degi. Og á þessum
harða stól.
Konan hans kom út og stóð við hlið hans á pallinum. Hún sagði
ekkert, stóð þarna aðeins. Hún sagði aldrei neitt. Satt að segja talaði
hann fyrir þau bæði. Hún var góð kona, en fremur fámál. Við hverju
var líka að búast af konu sem átti fjögur börn og eitt þeirra sein-
þroska. Það var annað mál, hugsaði hann. Allt annað mál.
Hann hlustaði á rólegan andardrátt konu sinnar. Húsið svaf. Svo
virtist sem jafnvel viðurinn í veggjunum svæfi. Hann tók varlega af sér
ábreiðuna og fikraði sig með hægð fram úr rúminu. Það brakaði í tré-
rúminu. Konan rumskaði aðeins, sneri sér á hina hliðina og sofnaði
aftur. Hann fór á fætur, greip sloppinn sem lá á stólnum og fór í hann.
Hann vék til hliðar tjöldunum sem skildu svefnherbergið frá lesstof-
unni, dró þau fyrir aftur og læddist á inniskónum út að glugganum.
Nú sá hann að nóttin var tunglskinsbjört. Stjörnur glömpuðu á
himninum eins og daggardropar. Hann átti þægilegan leðurstól við
gluggann og fékk sér þar sæti. í honum eyddi hann venjulega mikl-
um hluta næturinnar. Oft las hann. Fyrir aftan stólinn var stór bóka-
skápur og þar átti hann enn margt ólesið. Gjafir. Guði sé þökk fyrir
góða vini.
Svefnleysi truflaði hann ekki lengur, eins og þegar hann var ung-
ur. Þá var hann hræddur við myrkrið. Hvað olli því að hann var
hræddur við myrkrið? Álfar, tröll? Búálfar? Draugar? Ef til vill draug-
ar. Þetta voru allt ímyndanir og ekki einu sinni gagnlegar. Nei, en nú
var hann næstum glaður að vera andvaka. Það gaf honum frið. Myrk-
an, einmanalegan frið.
Auðvitað var hann þreyttur, sá var gallinn við svefnleysi. En því
eldri sem hann varð, því minni svefn virtist hann þurfa. Það var eitt
d Jföapáá - HVAT? TALA THU ISLENZKU?
81