Jón á Bægisá - 01.04.1997, Blaðsíða 60

Martha Brooks
an sem hefur meiri stæl en hann. Og það felur í sér nálega alla sem
uppi eru héðan og til plánetunnar Sirkons.
Síðdegis á laugardögum fer ég yfirtil Níkíar til að gæta Kristelar
litlu. Ég tek aldrei neitt fyrir það. Ég bara geri það við og við. Ef hún
missir vitið, vil ég ekki hafa það á samviskunni.
Þegar ég kem í íbúðina er Níkí ferðbúin í þröngum, upplituðum,
svörtum gallabuxum, hælaháum stígvélum og kögraða, svarta leður-
jakkanum sem Randý gaf henni í jólagjöf. Fölt, magurt andlitið er
málað einsog á einhverri mellu í Albertsstræti. Að jafnaði spyr ég
hana aldrei hvert ferðinni sé heitið, en stundum læt ég hana fá pen-
inga svo hún geti farið í bíó eða fengið sér hádegissnarl, hvað sem
vera skal. Ég treð bara fimm- eða tíu-dala seðli í vasa hennar, svo hún
fari ekki að þrátta við mig, og þarvið situr.
Ég veit ekki hvort ég vildi heldur sjá hana einsog hún er dagsdag-
lega - bliknuð mús - eða einsog hún er í dag. Augun eru hörkuleg og
glóandi. Hún drepur í sígarettu á lárperujurtinni sem hún hefur ver-
ið að hlynna að, og hún gerir sér ekki einusinni það ómak að þakka
mér fyrir að koma. Eða kyssa Kristel. Ekkert. Rýkur bara útum dyrn-
ar og smellir beinaberum fingrunum. Ég heyri þungt stígvélahljóðið
niðreftir hljóðbærum stigaganginum, áðuren ég get lokað dyrunum.
Ég átti ekki mikið af skotsilfri aflögu þessa vikuna, afþví ég er að
safna mér fýrir dálitlu. En það hafði verið ætlun mín að víkja að
henni minnst tveimur dölum.
Kristel verður tveggja ára í næsta mánuði og minnir á systur mína
sem dó fýrir sjö árum þegar ég var tíu. Það er hvernig hún verður
mjög vökul þegar hún heyrir snöggan hávaða og lítur á mann sínum
björtu, brúnu augum. „Hvað er þetta?“ segir hún. Bíll. Vörubíll.
Hjúkrabíil! Hún er svo sniðug, talar í heilum setningum. Og það er
afskaplega auðvelt að skilja hana. Við leikum okkur með Fisher-
Price-þorpið sem Níkí fann á flóamarkaði Hjálpræðishersins og
keypti fyrir dalina fimm sem ég gaf henni einn laugardag fyrir
nokkrum mánuðum. Flestir kubbanna eru týndir, en samt er hægt að
byggja. Það minnir mig á þorp sem ég átti þegar ég var krakki.
Mamma fleygði því burt eitt skiptanna þegar við vorum að flytja bú-
ferlum. Þá var ég sjö ára, og ég hef aldrei fýrirgefið henni það.
Kristel gerir „hjúkrabíl" úr póstvagninum. Við erum aðeins með
þrjár fingurbrúður úr tré. Svarti tannlæknirinn verður læknirinn.
Póstburðarkonan er hjúkrunarkona hans. Hundur Fisher-Price-
fjölskyldunnar er „Smábarnið" sem er með slæman hósta - einsog
Mamma. Kristel framleiðir hóstahljóðin. Sokkarnir eru að renna
frammaf tánum á henni. Hún leggur Smábarnið til svefns á brúninni
á slitnum sófa Randýs og Níkíar. Hún hallar höfðinu á púðann, lygn-
ir augum, lýkur þeim upp, sópar Smábarninu af sófanum og segir:
„Nú er allt orðið betra.“ Brosandi skjögrar hún yfirtil mín og sýnir
58
Jfaá á J&apáá - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1*1997