Jón á Bægisá - 01.04.1997, Blaðsíða 56

William D. Valgardson
„Strontium 90,“ svaraði ég fyrir mig.
Næsta mánuð fékk ég engan mjólkurmat. Mínum skammti af hrís-
grjónagraut, súkkulaðibúðingi og rjómaís - var skipt bróðurlega á
milli systkina minna. Sem móðir, sagði Einar, var hún mörgum
dyggðum prýdd, en hún var ekki eins fordómalaus og hún hefði get-
að verið. Hann las einnig fyrir mig frásögn af réttarhöldunum yfir
Sókratesi og dauða hans.
Ég held að Einar hafi stundum sett ákveðin rit efst í staflann.
Hversvegna hefði ég annars átt að rekast á bréf þar sem Sameinuðu
þjóðirnar voru úthrópaðar sem samsæri kommúnista? Veistu til
hvers þetta leiðir? Þjóðabandalagið, að beita hernaðarátökum til að
leysa deilumál, stofnun borgríkja, þjóðarstolt, iðnaðar- og herveldi,
valdajafnvægi og lýsing biblíunnar á heimsendi.
Vetrarkvöld eitt þegar við vorum að brjótast heim í snjónum
pakksödd af vínartertu og ástarpungum, sagði pabbi: „Hann hugsar
of mikið. Það fer með hann. Honum er ekki við bjargandi.“ Hann
hristi höfuðið eins og til að gefa í skyn hræðilegar afleiðingar svo
mikils hugarflugs. En slík urðu þó ekki örlög hans. Þess í stað lögð-
ust vatn og þyngdarlögmálið á eitt um að gera út af við frænda minn.
Óvæntar rigningar höfðu hindrað hann í að vinna á ökrunum. Og
þótt hann riði hvítu hryssunni hvað eftir annað upp í eikarlundinn
til að setja ofan í við guð, hélt áfram að rigna. Þegar sólin braust loks
fram lá Einari á að sá í akrana og fór að vinna áður en jarðvegurinn
var tilbúinn. Dráttarvélin festist og þegar hann reyndi að losa hana
sporðreistist hún og féll ofan á hann. Hann lá úti á akri í tvo daga
áður en nágrannarnir fundu hann.
Um vorið voru akrarnir hans í órækt. Stundum skaust ég í gegnum
runnana, klifraði yfir gaddavírsgirðinguna, fór inn um glugga á bak-
hliðinni og sat þar sem ég var kominn, rétt eins og návist mín gæti
töfrað hann fram og hann kæmi með skarkala inn um bakdyrnar
reiðubúinn að taka upp þráðinn í óloknum rökræðum. Þegar skóla
lauk fór ég til Winnipeg og fékk vinnu í vöruskemmu. í júlí seldu for-
eldrar mínir jörð Einars manni úr borginni sem leigði hana út en not-
aði bæjarhúsið og fjörutíu ekrur sér til gamans.
Það fyrsta sem nýja fólkið gerði var að fleygja út öllum bókunum
og setja upp sjónvarpsloftnet. Það setti ekki einu sinni bækurnar í
kassa heldur sturtaði þeim bara á ruslahauginn. Ég frétti af þessu
þegar óg var að borða hamborgara í veitingahúsi Mary. Þegar hér var
komið sögu var ég orðinn átján og átti bíl (ekki blæjubílinn gljáandi
sem mig hafði dreymt um heldur beyglaðan sjevrólett sem ég hafði
getað borgað út í hönd) svo ég ók út að ruslahaugnum. Einhver hafði
kveikt í bókunum og eftir var sviðinn stafli. Ég ýtti við honum og
tókst að bjarga eitt hundrað og sautján bókum um allt frá ævi dýr-
linga til landbúnaðar í Nýju Gíneu.
54
d JSayróá - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1 • 1997