Jón á Bægisá - 01.04.1997, Síða 50

Gunnar Gunnarsson
ekki minna máli að koma andrúmslofti verksins til skila í þýðing-
unni. Ég settist því niður og las hana og las hana aftur og snaraði
henni síðan á stuttum tíma. Við þá iðju opnaði ég ekki orðabók að
heitið gæti en fannst að mér hefði tekist best upp þegar ég stóð upp
frá dagsverkinu og leið eins og ég hefði verið farþegi í pallbílnum
sem ég nefndi ellegar að ég þráði að fá að sötra einn bolla af
kapúsínó, viss um að glas af bjór eða víni myndi valda mér óbærileg-
um höfuðverk eins og söguhetjunni. I þýðingarvinnunni naut ég
þeirra forréttinda að ég vissi að þótt á hverri síðu væru atriði sem
orkuðu tvímælis og að hver einasta setning yrði að endurskoðast
rækilega þurfti ég ekki að hafa áhyggjur þar eð ég hafði aðeins með
stíl og grófþýðingu verksins að gera. Nákvæmnisvinnan var í hönd-
um Hildar Finnsdóttur. Þótt við Hildur höfum þekkst lengi og starf-
að á skyldum sviðum höfðum við ekki fyrr unnið saman með þess-
um hætti. Eftir reynsluna af þýðingu Stúlkunnar með Botticelli-
andlitið á ég erfitt með að hugsa mér að þýða eða semja nokkurn hlut
án þess að hún endurskoði og yfirfari, endursemji og endurriti hvað-
eina sem þarf. Halldór Laxness sagði að ritmennskan væri oft eins og
grjótburður. Það er óneitanlega léttara að koma björgunum á sinn
stað í hleðslunni ef tveir eru um að snara þeim upp.
Þegar þýðing okkar var svo að segja komin fyrir vindinn birtist
höfundur skáldsögunnar, William D. Valgardson, hér á landi og átt-
um við með honum ánægjulegar stundir. Ég get þó ekki stillt mig um
að nefna að hafi viðkynningin við söguna hans verið ástarævintýri
má segja að kynnin af honum hafi kippt mér niður á jörðina aftur.
Kannski var þetta svolítið eins og að kynnast væntanlegri tengda-
móður sinni - hún er vissulega ekki sú sem maður elskar heldur sú
sem maður virðir og getur varpað ljósi á tilfinningarnar. Ef ástin er
allt í senn andleg og líkamleg og blind þá er vönduð tengdamóðir sú
sem kippir manni niður á jörðina og eflir skilning manns á kærust-
unni. Það var meðal annars það sem Paul Bowles átti við. Bill
Valgardson er vitur og vel að sér og vanur að ræða við einfaldar sál-
ir. Hann gat talað um „Stúlkuna“ eins og kennari, spurði okkur um
þýðingu okkar á tilteknum orðum og orðasamböndum og lét sér ekki
bregða þegar við spurðum hann um sjálfsagða hluti. Eftir að sam-
band var komið á héldum við áfram að spyrja og fá svör því að sprell-
lifandi höfundur sem á bréfasíma hlýtur að vera hverjum þýðanda
himnasending, einkum þó ef höfundur sá veit nákvæmlega hvað
hann á við eða hvers vegna hann notar tiltekin orð. Svör Bills voru
stutt og hárnákvæm. Mér datt það stundum í hug þegar ég var að taka
við símbréfum frá honum að samtal nákvæms Shakespeare-þýðanda
við höfundinn á Internetinu væri sennilega það sem ég helst vildi fá
að sjá á rafrænum skjá. Væntanlega kemur að því að við upplifum
hið endanlega hrun tungumálamúrsins og afnám landamæranna
48
d Jðeey/úd - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1 • 1997