Jón á Bægisá - 01.04.1997, Side 9

.Kalda stríðið'
samræmingar. Önnur nöfn skolast einnig til því Laura nefnir Guð-
rúnu Ósvífursdóttur nokkrum sinnum til sögunnar en kallar hana
ávallt „Gudrid.“ Þormóður Kolbrúnarskáld fær einnig á sig nokkuð
framandi mynd þegar Laura lýsir honum sem hörpuleikara Ólafs Nor-
egskonungs sem syngur með ör í hjartastað. Bæði sagnaatriðin færir
Margrét í það horf sem við eigum að venjast. Undravert er hversu vel
Lauru tekst að staðfæra atburði á íslandi ef á það er litið að hún kom
hingað aldrei. En fyrir kemur að henni skeikar verulega og endurrað-
ar íslensku landslagi - færir t.d. Ódáðahraun suður fyrir Vatnajökul
þegar hún nefnir „Odadahraun (Lava of Evil Deeds) on the tableland
of Skapta Jökull, two to four thousand feet above sea-level...“ (72).4
Margrét færir í staðrétt horf: „Ódáðahraun, sem liggur norðan
Vatnajökuls, milli Skjálfandafljóts og Jökulsár á Fjöllum..." (81).
Þessi atriði eru meðal „yfirborðshnökra" sem þarfnast lagfæringar í
þýðingu á verki sem höfundur setur fram sem sannsögulega frásögn.
En menningarbundnir hnökrar koma einnig fyrir. I endurminn-
ingum sínum færir Laura íslensk mannanöfn í enskt horf eftir því
sem við verður komið (kötturinn Gráni er einn um þann heiður að fá
alíslenskt nafn). Meginreglur Margrétar í meðferð nafna eru prýðis-
lausnir og hefðu mátt haldast án frávika: að halda erlendum nöfnum5
og vestur-íslenskum eftirnöfnum óbreyttum, en laga vestur-íslensk
skírnarnöfn að íslenskum sið. Margrét heldur sumum vestur-íslensk-
um eftirnöfnum óbreyttum: Ericson, Halson, Olson, Johnson og
Bardal. Önnur færir hún í íslenskara horf: Swainson verður að
Sveinsson, Frederickson að Friðriksson og Borgford að Borgfjörð. Að
ósekju hefðu öll eftirnöfn mátt standa óbreytt.6 Öðru máli gegnir um
vestur-íslensk skírnar- og gælunöfn sem Margrét færir í íslenska
mynd: Kristine verður að Kristínu, Sofie að Soffíu, Noni að Nonna,
Margot að Margréti, Steinun að Steinunni, Finny að Finna og Minty
að Munda.7 í frásögn af Islendingum í Vesturheimi eru enskar mynd-
ir þessara skírnarnafna heldur ótrúverðugar á íslensku, enda líkleg-
ast að fólkið hafi gegnt íslenskum skírnarnöfnum meðal Vestur-
4 Confessions of an Immigmnt’s Daugther (1939), (Toronto: University of
Toronto Press, 1981).
5 Rétt hefði verið að halda óbreyttri nafnmynd Lauru, einnar vinkonu skáldkon-
unnar, til aðgreiningar frá skáldkonunni sjálfri sem er ýmist kölluð Lala, Lalla,
eða Lara, en Margrót einfaldar í Lalla og Lára.
6 Þetta á einkum við um fjölskyldunafn skáldkonunnar sjálfrar, en það birtist í
þremur ólíkum myndum: Gudmundson, Gudman og Goodman. Þessar nafn-
myndir eru forvitnilegt dæmi um aðlögun íslenskra mannanafna að enskri
nafna- og málhefð og gefa til kynna hvemig Guðmundsson verður að Goodman
í millinafni höfundar. Þetta ferli verður nokkuð óljóst í þýðingunni því Mar-
grét heldur Goodman óbreyttu en breytir Gudmundson í Guðmundsson og
Gudman í Guðmann.
7 Faðir Lauru, Lárus Guðmundsson, gengur undir nafninu Lars í frásögn henn-
ar. Þá mynd nafnsins lætur Margrét haldast, ólíkt öðrum vestur-íslenskum
skírnarnöfnum, þrátt fyrir að Lárus Guðmundsson hafi verið nafnkunnur í
d Jföapdá - HVAT? TALA THU ISLENZKU?
7