Skagfirðingabók - 01.01.2016, Side 124

SKAGFIRÐINGABÓK
124
fyrir Stráka gengu þeir inn að Heljartröð.
Yfir Herkonugilið taldi Sigurður
Jakobsson best að fara upp við klettana,
efst í gilinu, til að forðast snjóflóð. Frá
Herkonugili að Dalabæ eru uppgrónar
skriður og frá Dalabæ að Máná
votlendi. Þeim félögum sýndist best að
fara með veginn um Mánárskriður, en
reiðvegurinn frá Úlfsdalabæjunum lá
ekki um Mánárskriður, heldur var farið
upp fjallshlíðina vestan í Mánárdalnum
og fyrir Mánárhyrnuna, en þeim
félögum þótti ekki ráðlegt að fara með
veginn í svo mikla hæð yfir sjávarmál.
Sigurður Jakobsson taldi leiðina
snjólétta nema helst á Hraunadal. Lítið
var um ofaníburð, nema í hól skammt
frá Máná. Niðurstaða þeirra félaganna
var að leið þessi væri svipuð hvað varðaði
kostnað við vegagerðina að frádregnum
Strákum, Landsendagjá, Herkonugili
og Mánárskriðum, sem væru erfiðir og
dýrir kaflar. Í lok skýrslunnar er kostn-
aðaráætlun upp á kr. 10.000.000.19
Í október 1955 skilaði Snæbjörn
áætlun um veg frá Hóli í Siglufirði,
að 3.500 metra löngum jarðgöngum
gegnum fjallið í átt að Illugastöðum
í Fljótum. Leiðin var valin þannig að
vegurinn lægi upp í 200 metra hæð
beggja vegna fjallsins og göngin færu í
gegn, þar sem styst væri gegnum fjallið.
Ekki þótti fært að fara með opinn veg
hærra en í 200 metra yfir sjávarmál.
Samkvæmt þessari áætlun var vegurinn
frá Hóli að göngunum 3.500 metrar,
göngin 3.500 metrar og vegur niður
að Illugastöðum 4.000 metrar. Samtals
11.000 metrar. Þessa framkvæmd mat
Snæbjörn á kr. 27.000.000.20
Á þessum tveimur leiðum munaði kr.
17.000.000 sem þótti alltof mikið og
því eina leiðin að fara út með sjónum þó
vegur þar væri mjög dýr. Þróunin varð
svo sú að heppilegra væri að gera göng
gegnum Strákafjall heldur en að fara
fyrir enda þess.
Strákavegur valinn
og bygging hans hafin
EINS OG ÁÐUR er að vikið er Siglu-
fjarðarskarð snjóþungt og var yfirleitt
ekki opið nema þrjá til fjóra mánuði
á ári, lokaðist að auki stundum í
sumarhretum. Siglfirðingum var ljóst
að samgöngur inn í Fljót árið um
kring myndu auka viðskipti og iðnað á
Siglufirði. Allt byggingarefni, þ.e. möl
og sand, þurfti að sækja til Haganes-
víkur en vegurinn um Skarðið erfiður
þunghlöðnum vörubílum. Menn ræddu
því áfram bættar samgöngur við Siglu-
fjörð og umræður fóru fram um Stráka-
veg á Alþingi svo og gerð ganga úr botni
Siglufjarðar til Fljóta. Frá þeirri leið var
horfið og hafin bygging Strákavegar
sumarið 1956. Veturinn áður hafði Al-
þingi veitt fyrsta fjárframlagið til rann-
sókna og undirbúnings. Forystu um
málið hafði Einar Ingimundarson þing-
maður Siglfirðinga.21
Grein eftir Einar er að finna í Morgun-
blaðinu sunnudaginn 9. desember 1962
þar sem hann fjallar nokkuð um Stráka-
veg og rifjar upp söguna, sem áður hefur
verið að vikið hér að framan, og segir: „Á
Alþingi 1953–1954 fluttum við Gunnar
Jóhannsson, landskjörinn þingmaður,
og þingmenn Skagfirðinga, sem þá
voru Steingrímur Steinþórsson og Jón
Sigurðsson, tillögu til þingsályktunar
um athugun á nýju vegarstæði milli
Siglufjarðar og Skagafjarðar, með það