Breiðfirðingur - 01.04.1982, Page 39
BREIÐFIRÐINGUR
37
Margar fleiri vísur kvað amma. Afi þvoði sér og rakaði, og fór
í fallega peysu, sem mamma prjónaði handa honum fyrir jólin.
Við settumst öll umhverfís afa þar sem hann sat á rúminu sínu í
fallegu peysunni sinni, nýrakaður og hreinn. Hann var svo
fallegur og glaður. Af honum ljómaði kærleikur og hlýja til
okkar barnanna, sem yljaði og gladdi okkur. Nafna sinn, hann
Steina litla, setti hann á kné sér. Við systurnar hölluðum okkur
upp að honum sitt hvoru megin. Lilja amma sat með Ragga
bróður.
Afí sagði okkur sögur af álfum og huldufólki og söng fyrir
okkur um álfana. I framhaldi af söngnum leiddi hann huga
okkar að því er hann ætlaði að gera fyrir okkur næst. Þá seildist
hann upp á hilluna á þilinu fyrir ofan rúmið. A henni stóð
klukkan hans sem var orðin æfagömul, en gekk þó alltaf rétt og
sló á heilum og hálfum tíma. Undan klukkunni tók hann lykil,
sem hann opnaði koffortið sitt með. I því átti hann oft eitthvað
gott upp í okkur. Nú var það kandísmoli og súkkulaðibiti.
Hnífjafnt var skipt milli okkar fjögurra barna, sem stóðum öll í
kringum koffortið. Þetta voru stórar stundir, að fá að sjá ofan í
koffortið hans afa, og gott í munninn. Nú tók afi upp úr kofforti
sínu bækur og stórt hvítt kerti. Það setti hann á rúmstólpann
sinn, festi því þar og kveikti síðan á því. Þarna logaði svo fallega
á þessu kerti á rúmstólpanum, sem var eini kertastjakinn á
bænum. Gleðin og hrifningin er glampaði í augum okkar hefði
ekki verið meiri þó við hefðum horft á stjaka úr kristal eða
keramik. Og í minningunni er þessi kertastjaki sá eini, sem
aldrei gleymist. Ég hef dvalið nokkuð við þetta atvik sem
stendur mér ljóst fyrir hugskotssjónum. Mér fínnst það sýna
nokkuð skýrt hversu mikið ástríki var milli afa og okkar
systkinanna.
Ég man vel hve saltkjötsilmurinn angaði um bæinn. Þetta
ásamt öðru sem mamma mín framreiddi svo vel og girnilega.