Breiðfirðingur - 01.04.1982, Page 42

40 BREIÐFIRÐINGUR
og bíða. Afí hefur lesturinn, sem hljóðar upp á síðasta dag
ársins. Það er steinhljóð í baðstofunni, en ærslafullur
stormurinn beljaði úti.
Eftir lesturinn fór afi með faðirvorið upphátt, og allir tóku
undir, einnig kennarinn með sinni hljómþýðu rödd. Að lokum
fór afí með bæn frá eigin brjósti. Þá signdu sig allir og settu
hægri hönd fyrir augu. Ég man eftir tvennu úr þessari bæn.
Þakklæti fyrir árið sem var að líða, og bæn fyrir heimilinu okkar
á nýja árinu og endaði með þessu fallega stefi:
Bcenin má aldrei bresta þig,
búin er freisting ýmisleg.
Þá líf og sál er lúð og þjáð
lykill er hún að drottins náð.
Þá tóku allir hönd frá auga. Afi stóð á fætur og mælti
hátíðlega: „Guð gefi oss öllum góðar stundir“, en fólkið sagði:
„Þakka þér fyrir lesturinn“. Móðir mín tók nú sálmabókina og
hóf sönginn. Kennarinn tók undir með sinni miklu og fögru
rödd. Þau sungu: „Nú árið er liðið í aldanna skaut“. Ég hlustaði
hugfangin á þennan fallega söng, sem yfirgnæfði óveðrið og
hamfarirnar úti. Undir söngnum sofnuðu bræður mínir, en við
systurnar hnipruðum okkur saman upp í rúmi hjá Lilju ömmu.
Ég tárfelldi er sungið var: ,,..og aldrei það kemur til baka“, og
alla tíð hefur það snert streng í sál minni að heyra þessi orð: „en
hvers er að minnast, og hvað er það þá, sem helst skal í minningu
geyma“. Ef til vill er það ómurinn frá þessu eftirminnilega
gamlárskvöldi, sem enn bergmálar í hjarta mínu. Þegar
söngnum var lokið þökkuðu allir fyrir. Kennarinn tók í
framrétta hönd afa þakkaði honum hjartanlega fyrir og mælti:
„Þetta var hátíðleg stund, sem ég mun seint gleyma“. Við
systurnar hlupum til afa og kysstum hann fyrir eins og við
vorum vanar.