Breiðfirðingur - 01.04.1982, Page 89

BREIÐFIRÐINGUR
87
vadis? margar rímur, stórt innbundið blað, sem hét Haukur,
Saga Natans Ketilssonar, Kambránsmenn og margar fleiri, sem
ég kann ekki að telja upp.
Sem áður segir, las pabbi úr Helga-Postillu, og bændi sig
ávallt að loknum lestri. En það var mér alltaf ráðgáta, hvers
vegna hann setti hendina fyrir augun og signdi sig. Allir sátu
hljóðir, en tóku síðan í hönd hans og þökkuðu fyrir lesturinn,
nema mamma, hún kyssti hann. Pabbi hafði yndi af söng. Ég
minnist hans er hann gekk stundum um gólf á kvöldvökunum,
gjarnan með barn á handleggnum og söng af hjartans lyst.
Mamma var mjög bók- og ljóðelsk. Fyrst og fremst minnist ég
hennar sem blíðrar og góðrar móður. Hún var hreinlynd, og
aldrei hefði hún sagt það um nokkurn mann á bak, sem hún
hefði ekki getað sagt við hann augliti til auglitis.
Mamma átti alltaf nokkurt forðabúr af lyfjum. Það geymdi
hún í kassa hátt uppi á vegg, þar sem öruggt var að börn næðu
ekki til. Get ég nefnt nokkur þeirra, sem ég man, að alltaf voru
til. Ekki var alltaf auðvelt að ná í lyf eða lækni. Var þá
hyggjuvitið notað. Til að mynda setti mamma alltaf dropa af
lýsóli út í vatnið, sem hún þvoði okkur börnunum úr. Einnig
saumaði hún smápoka úr lérefti í hálsmálið á skyrtunum okkar
og setti þar í kamfórumola. Alltaf var til brunasmyrsli,
sárabindi, hoffmannsdropar, anísdropar, verk- og vindeyðandi,
laxerolía, bómolía, þruskusaft, barnapúlver, joð, gigtarplástur,
kamillute, asperin, hitamælir og lítil stólpípa, og ef til vill
eitthvað fleira. Þessi lyf eru kannski litin smáum augum í dag, en
í þá tíð þýddi ekki að setja sig á háan hest, heldur notast við það,
sem til var. Maður trúði að þetta gerði gagn. Og stundum held
ég að svo hafi verið, með guðs hjálp.
Breiðabólsstaður var næsti bær fyrir innan Dranga. Um það
bil kortersgangur var á milli, ef farin var stytzta leið. Dranga- og
Breiðabólsstaðarskógur lágu saman, en Breiðabólsstaðarskógur