Breiðfirðingur - 01.04.1982, Side 94

92
BREIÐFIRÐINGUR
Ljóst er letur á bandi,
lýðir mega það sjá.
Hæstur heilagur andi
hjálpi þeim sem á.
Þetta var í þá daga, þegar almennt var reiknað með Guði. Þá
var trúin haldreipið og Guð ljósið á veginum. Það var áður en
við eignuðumst peninga og þægindi. Hvorttveggja er gott og
gjafir frá Guði. En ef við tökum það fram yfir hann, þá er það
okkar ógæfa.
Fjaran var okkur forvitnilegur leikvangur. Þar var dýralíf og
gróður. Ég hef víst verið ung, er ég fann stóra, dökkgræna
þarablöðku. Hún glansaði svo fallega, og ég hugsaði með mér:
Úr þessu skal ég sauma kjól á dúkkuna mína. Ég breiddi hana á
stóran stein, svo að hún gæti þornað, en er ég kom til að sækja
hana, var hún skrælnuð í sólskininu, og hrundi sem mold milli
greipa minna. Vonbrigði mín urðu mikil. Líklega hefur þetta
verið í fyrsta sinn á ævinni, er mér varð áþreifanlegt, að ekki er
allt sem sýnist í þessum heimi.
Eitt sinn var ég á gangi með bróður mínum í grýttri fjallshlíð.
Þá segir hann við mig: Oft hef ég hugsað sem svo, hvort ekki
gæti skeð, að allt í einu lægi gullstykki fyrir framan fætur mína.
Gullstykkið fann hann áreiðanlega aldrei, í þess orðs merkingu,
enda var auðsöfnun aldrei hans takmark. Erum við ekki öll að
leita að gullmolum gæfunnar á grýtta veginum?
Stundum þykumst við hafa fundið þá, en er við gætum betur
að, varða endalokin ef til vill eins og með grænu þarablöðkuna.
Gullstykkið er þá bara grágrýtissteinn. Nú veit ég að til er gull,
sem er ekta og óforgengilegt, enda ekki af þessum heimi.
Sigurborg, móðursystir mín var greind kona og skáldmælt.
Hún skrifaði mér bréf árið 1908, sem ég á enn. Þá hef ég verið
tveggja ára gömul. Hún endar það með þessum ljóðlínum: