Tímarit Máls og menningar - 01.09.2009, Page 67
TMM 2009 · 3 67
Guðmundur Brynjólfsson
Éttu stelpa
Hún stóð þarna í þessu outfitti sem hún kallaði „Hagkaupsslopp“ og
sveiflaði framan í mig skjannahvítri borðtuskunni, hefði allt eins getað
verið búrhnífurinn, einbeitt á svip. Hún átti milljón svona sloppa og
jafnmargar rúllur sem hún tók aldrei úr sér. Gleraugun sátu fremst á
nefbroddinum og voru alltaf við það að detta framaf en duttu samt
aldrei. Það var langt síðan fölsku tennurnar fóru að skrölta; ég man í það
minnsta ekki eftir þeim öðruvísi en glamrandi lausum.
„Éttu stelpa, þú ert eins og Belsenfangi.“
„Ég meina það – ég er að borða.“
„Já, það sést.“
„Hva? Er ég ekki með brauð?“
„Þú ert samt eins og Belsenfangi.“
Amma gat verið hvöss, eða öllu heldur langamma, amma var dáin.
Langamma virtist ætla að lifa endalaust. Kannski voru það slopparnir.
„Það er ekki arða utan á þér krakki.“
„Ég er bara grönn.“
„Fyrr má nú rota en dauðrota.“
„Ég er bara svona. Það eru allir svona.“
„Allir?“
„Já allir, það eru allar í skólanum svona grannar – þetta er bara
trend.“
„Það er nú meira andskotans trendið, gott ef þið eruð ekki allar með
þessa annólexíu.“
„Góða – svo heitir það anorexia. Og, nei, ég er ekki með hana.“
Amma svaraði ekki strax, hún var að ryksuga með handryksugunni
upp úr hnífaparaskúffunni. Þessi handryksuga var að mati langömmu
merkilegasta uppfinning 20. aldar. Hún notaði hana óspart á allt mögu-
legt. Frægast var þegar hún sveiflaði henni í hárkolluna á Þórði frænda
með þeim afleiðingum að hún sogaðist af hausnum á honum og varð
TMM_3_2009.indd 67 8/24/09 3:47:58 PM