Tímarit Máls og menningar - 01.09.2009, Síða 127

T í m i n n l í ð u r e k k i
TMM 2009 · 3 127
Zobéide var nafnið sem ég gaf henni. Hún hét í rauninni Zoubida. Ég
heiti David og í gamni kallaði hún mig Daoud. Þess vegna hafði ég fund-
ið upp á nafninu Zobéide. Þetta var leikur hjá okkur.
Ég vissi aldrei hvaðan hún kom. Hún faldi slóð sína, alveg frá byrjun.
Allt sem hana varðaði var hjúpað leyndardómi. Fyrsta skiptið sem ég sá
hana var á litla torginu þar sem strákarnir voru vanir að safnast saman
eftir skóla til að fara í boltaleik eða til að slást. Hún gekk framhjá án þess
að líta á nokkurn mann og hvarf inn í dimm strætin. Ég man ekki leng-
ur hvernig hún var klædd vegna þess að minningin sem ég varðveiti um
hana er þessi ljósmynd sem hún gaf mér í upphafi sambands okkar.
Bekkjarmynd þar sem hún situr í fremstu röð. Á þessari mynd finnst
mér hún vera afar falleg, mjög sérkennileg. Það er neisti í henni, í myrku
augnaráðinu, í djúpi augna hennar. Samt sem áður er hún klædd alltof
stórum fötum og gömlum eins og oft er um fátæk börn. Hvítt pils með
undarlegri pífu fyrir neðan hné, sígaunaundirpils. Strákaskyrta með
uppbrettar ermalíningar til að passa henni og hræðilega ljótir uppháir
sokkar, ekki smástelpuskór heldur groddalegir og að því er virtist óreim-
aðir skór.
Ég veit ekki hve oft ég hef skoðað þessa ljósmynd til að reyna að skilja.
Eins og leyndardómsfull saga væri skráð í andlitin sem mér myndi tak-
ast að ráða í. Hún færði mér ljósmyndina dag nokkurn þegar við ætl-
uðum í gönguferð um almenningsgarðana og hún sagði mér öll nöfn
strákanna og stelpnanna sem voru á myndinni ásamt henni. Þetta var
romsa sem hún fór með utanað. „Martine Eyland, Cécile Sappia, Marie-
Antoinette Lieu, Raissa Laabi, Alain Pagès, Sophie Gerardi, Maryse
Aubernet, Nadia Cohen, Pierre Barnoud, Fadila…“ Ég man sum nöfnin,
ég hafði hlustað með athygli á rödd hennar þegar hún þuldi þau upp og
það hafði verið mikilvægast í öllum heiminum.
Það sem ég sé er einkum andlit hennar, andlitið á ljósmyndinni, full-
komnar bogadregnar augabrúnirnar eins og þær væru teiknaðar með
krítarkoli, dökk og djúp, leiftrandi augun og svart hárið sem birtan
hengir sig í. Þegar ég kynntist henni var hún enn með hárið í einni
þykkri fléttu sem náði niður í mitti. Hún sýndi sig aldrei með hárið
slegið og ég ímyndaði mér svart hárið fossa niður axlir hennar og bak.
Á ljósmyndinni situr hún í fremstu röð, með pilsið kuðlað milli fótanna
eins og sígauni, hún horfir beint í linsuna, feimnislaust og án tilgerðar.
Hún starir fram, kannski til að vernda sjálfa sig, til að forðast að falla í
gildrur. Á þessum tíma, þegar ég kynntist henni á litla torginu bak við
heimili mitt, var hún aldrei með dökk gleraugu.
Það er þetta augnaráð sem ég get ekki gleymt. Á ljósmyndinni situr
TMM_3_2009.indd 127 8/21/09 11:45:38 AM