Tímarit Máls og menningar - 01.11.2009, Síða 80

Ú l f h i l d u r D a g s d ó t t i r
80 TMM 2009 · 4
7 Tom McCarthy, Tintin and the Secret of Literature, bls. 32. Þýð. úd.
8 Þessi umfjöllun um Vandræði Vaílu er mjög innblásin af greiningu Toms McCarthy í Tintin
and the Secret of Literature.
9 Matthew Screech, Masters of the Ninth Art: Bandes Dessinées and Franco­Belgian Identity,
Liverpool, Liverpool University Press 2005, bls. 43.
10 Hergé, Tinni í Ameríku, þýð. Loftur Guðmundsson og Þorsteinn Thorarensen, Reykjavík,
Fjölvi 2008 (fyrst 1972 á íslensku), bls. 29.
11 Michael Farr, The Adventures of Hergé, Creator of Tintin, bls. 91.
12 Michael Farr, The Adventures of Hergé, Creator of Tintin, bls. 101.
13 Tom McCarthy, Tintin and the Secret of Literature, bls. 185.
14 Allavega leggja þeir félagar Jean-Marc og Randy Lofficier, höfundar The Pocket Essential
Tintin, áherslu á þetta í sinni bók. Jean-Marc og Randy Lofficier, The Pocket Essential Tintin,
Herpenden, Herts, Pocket Essentials 2002 Herpenden, Herts, Pocket Essentials 2002.
15 Sjá til dæmis grein Pierres Skilling, „The Good Government According to Tintin: Long Live
Old Europe?“ í Comics as Philosophy, ritstj. Jeff McLaughlin, Jackson, University Press of Miss-
isippi 2005.
16 Matthew Screech, Masters of the Ninth Art: Bandes Dessinées and Franco­Belgian Identity, bls.
111.
17 Matthew Screech, Masters of the Ninth Art: Bandes Dessinées and Franco­Belgian Identity og
Ann Miller, Reading Bande Dessinée, Bristol og Chicago, intellect 2007.
18 Ritstjóri benti vinsamlegast á að það sé ekki endilega regla í samböndum gamalla para að hella
hvort annað fullt og því skal tekið fram hér að það er fyrst og fremst fyrri hluti setningarinnar
sem vísar til ‘par’sambands þeirra félaga, það er, að Tinni þekkir svo vel inná félaga sinn.
19 Ég stenst ekki mátið að benda á hér að það sama kom fyrir bandarísku skáldkonuna Charlotte
Perkins Gilman nokkrum áratugum fyrr, en hún fór einmitt ekki að læknisráði og skrifaði eina
fallegustu hrollvekjusmásögu nítjándu aldar, „Gula veggfóðrið“ (sem finna má í Hrollvekjum
frá 1982, myndskreyttum af Alfreð Flóka). Þetta hefur verið tekið sem dæmi um neikvæð við-
horf til skrifa kvenna og velta má fyrir sér hvort álíka lítilsvirðing gagnvart myndasögunni hafi
legið að baki þessu furðulega læknisráði sem Hergé fékk.
20 Hergé, Dularfulla stjarnan, þýð. Loftur Guðmundsson, Reykjavík, Fjölvaútgáfan 1989 (fyrst á
íslensku 1974), bls. 31.
21 Þær voru endurútgefnar nokkrum sinnum, nú síðast fyrir fáeinum árum, en þó ekki allar.
TMM_4_2009.indd 80 11/4/09 5:44:41 PM