Tímarit Máls og menningar - 01.11.2009, Blaðsíða 95

M e s s u v í n o g m y r k u r
TMM 2009 · 4 95
er kertið helmingi minna en það var þegar hann opnaði flöskuna. Hann
hafði horft út um gluggann og látið tímann líða, frestað lífinu um stund
en stendur nú upp og gengur út úr stofunni, logandi kerti og opin
flaska.
Það brakar í svefnherbergishurðinni þegar hann ýtir henni upp.
Þarna liggja þær hreyfingarlausar, ástin og trúin saman í kvenlíkama
sem hafði eitt sinn að geyma konu hans. Við hlið líkamans er hjólastóll,
aðeins notaður til að ferja búk sem ekki hlýðir á milli herbergja. Ein-
hvers staðar í búknum er konan hans, og horfir út. Guð hafði hvorki
bjargað henni né tekið á móti. Hann lét hana afskiptalausa, var alveg
sama. Ef hann var þá til.
Þórður tekur nú skref inn og finnur tár renna niður vangann. Hann
sér hana greinilega, eins og frá henni stafi eitthvert innra ljós. Hann
tekur annað skref og dregur andann í myrkrinu, finnur lykt af vorinu,
þó á milli þeirra séu margir mánuðir af myrkri og kulda. Það liggur
samt þarna inni, liggur í líkama Þórðar, liggur í loftinu í herberginu og
nálgast.
Hann sest á rúmið, snýr bakinu í líkamann og leggur andlit sitt í
hendurnar. Hann hristist aðeins, einn kippur. Síðan fellur hann á hnén,
hendurnar upp í loft, bakið beint. Hann heyrir sjálfan sig tala, en veit
ekki hvað hann er að segja. Svo liggur hann á gólfinu og snöktir.
Hann reisir sig við, stendur upp. Hann snýr sér að henni og skríður
upp í rúmið. Hún liggur á bakinu, augun lokuð og andardrátturinn jafn.
Hún andar alltaf jafnt, en talar aldrei. Blikkar reglulega, en hreyfir ekki
augun. Einhvern tíma hafði Þórður þóst sjá tár myndast í augum henn-
ar, en var ekki viss um að það hefði í raun gerst.
Hann hefur staðið sjálfan sig að því, oftar en einu sinni, að óska þess
að hún hefði fengið að deyja í slysinu.
Hann lyftir nú sænginni af henni. Hún er horuð, vöðvarnir að verða
að engu, rifbeinin sýnileg þegar hann baðar hana. En hún er falleg. Ein-
hvers staðar í þessum fallega líkama er ástin hans, trúin hans. Faldar og
brotnar eins og líkaminn. Hann tekur um höfuðið á henni og kyssir á
ennið, strýkur mjúklega yfir augun og hvíslar að henni. Hann snýr
henni við, á magann, og lyftir bolnum upp, dregur buxurnar niður.
Hann strýkur höndunum upp og niður eftir bakinu, ástríðufullt, og
heyrir sig tala.
Hann snýr undan í smástund, sækir nuddolíu af náttborði, en það er
nóg. Hann missir af því þegar bakvöðvar titra á ný, eins og ungbarn sem
reynir að ýta hnettinum niður, áður en það lærir að reisa sjálft sig upp í
staðinn.
TMM_4_2009.indd 95 11/4/09 5:44:42 PM