Tímarit Máls og menningar - 01.11.2009, Blaðsíða 94

J ó h a n n Þ ó r s s o n
94 TMM 2009 · 4
Hann stendur upp og gengur að stólnum þar sem fötin hans eru.
Dökkgráar buxur, fölgrá skyrta í daufu tunglsljósinu.
„Æ, fyrirgefðu mér, ég vissi ekki hvað ég var að segja.“
„Nei, þetta er ekki það,“ svarar hann. „Ég hef sagt henni þetta með
trúna.“
Hún horfir á hann klæða sig en segir ekki meira. Situr nakin í rúminu
og horfir á hann fara. Næst þegar hún sér hann verður hann ef til vill
ekki prestur lengur. Hún er viss um að hann verði ekki elskhugi hennar
aftur. Þetta veit hún, en þó er þessi kveðjustund í engu frábrugðin
hinum.
Hann gengur niður götuna í björtu tunglsljósi. Á morgun segir hann
þeim frá, segir upp. Framhaldið verður að ráðast. Hann er kominn heim
eftir smástund, gengur inn og sest í stofuna. Hann ræður ekki við að
leggjast hjá henni, taka um hana og strjúka, láta eins og allt sé eins og
það á að vera. Ekki strax.
Hann sest við kringlótt stofuborðið og kveikir á kerti. Ljósið af kert-
inu rekur tunglið og gráa litinn út, gefur myrkrinu form og slær fölum
lit á bókakili í hillum. Í skáp við borðið eru glös og vínflöskur. Hann
teygir sig í eina flöskuna, messuvín sem hann fékk að gjöf frá Ítalíu.
Flaskan er ómerkt og eflaust ómerkileg, líklega ekki nógu góð til að
bjóða gestum kirkjunnar.
Það myndast lágt soghljóð þegar hann nær tappanum loks úr flösk-
unni. Kertið flöktir hressilega, það slokknar næstum á því en svo brenn-
ur það bjartar en áður, tærar. Þórður fær það óljóst á tilfinninguna að
það sé einhver í stofunni með honum, en sér engan. Hann hellir af flösk-
unni í glas. Vínið virkar þykkt. Það rennur hægt úr flöskunni og dökk-
ir taumar sitja eftir á hliðum glassins. Þórður þefar af víninu, honum
finnst það eitthvað óvenjulegt. Það leggur af því saltan keim, aðlaðandi,
eins og hafið að næturlagi. Það er dökkt, svo dökkt rauðvín man hann
vart eftir að hafa séð. Hann færir glasið að vörunum. Þórður tekur eftir
því að vínið rennur hægt niður eftir glasinu, eins og það sé að bjóða
honum að hætta við.
En um leið og vínið snertir varir hans rennur það á eðlilegum hraða,
rann líklega aldrei hægt, hann er að veita þessari einföldu athöfn meiri
athygli en áður, varna því að athyglin leiti annað. Vínið er rammt, en
gott. Það er fyllandi. Fullnægjandi. Hann leggur glasið á borðið, við hlið
kertastjakans. Kertið brennur skært og lýsir vel, og svo hratt að það má
næstum sjá logann sökkva niður í kertið.
Tíminn hefur læðst framhjá honum, því þegar hann klárar úr glasinu
TMM_4_2009.indd 94 11/4/09 5:44:42 PM