Tímarit Máls og menningar - 01.11.2009, Qupperneq 114

D ó m a r u m b æ k u r
114 TMM 2009 · 4
venjulegur maður, að nálgast fimmtugt. Fyrri hluti sögunnar snýst að miklu
leyti um hann sjálfan og daglegt líf hans. Hann nýtur ekki sérlegrar velgengni
í starfi, enda hugmyndir hans um lífrænt samband húss og manns ekki bein-
línis samkvæmt nýjustu tísku. Hann er „fremur fáskiptinn og viðkunnanlegur
maður“, og draumar hans snúast um kyrrlátt fjölskyldulíf og garð með Kötu
sinni í einhverju útópísku Stuðlaseli. Fyrstu samfunda þeirra minnist hann
þannig:
Ég man hvað himinninn var blár, trén í görðunum há og stolt, starrarnir hnarreistir
sem stóðu heiðursvörð á grindverkunum, bílarnir á lóðunum latir og góðviljaðir
(30).
Hann virðist eiga sér sterkar rætur í sveitinni, þ.e. fæðingarsveit móður
sinnar, þó að hann sé sjálfur fæddur og uppalinn á mölinni:
Inni í mér …
Titrandi fífa, gutl í læk, grasbalinn sléttur, brakandi ilmur sólar í blóðbergi og lyngi,
húsið góða og mamma.
Og trén sem við mamma og Skáldís amma gróðursettum þegar ég var lítill og
eru systkini mín sem uxu með mér og dóu sum eins og sumt í mér, og lifðu sum
(12—13).
Faðir hans á að baki langt líf sem múrari og blásari í dægurlagahljómsveit þar
sem móðir hans var söngkona. Hún er löngu dáin og þeir feðgarnir hafa „allt-
af hugsað hvor um annan“ (28). Í upphafsköflunum segir hann frá samskiptum
þeirra, vinum sínum, sínum umliðnu ástum og frá Kötu og lífi hennar áður en
fundum þeirra bar saman. „Klukkan var orðin margt“ þegar þau kynntust, en
samband þeirra virðist einlægt og djúpt. Af einhverjum ástæðum er sögumað-
ur samt mjög óöruggur vegna fjarveru hennar, og undir lokin er hann við það
að bugast þegar „gamla magnleysið“ hvolfist yfir hann. Ef til vill óttast hann
að öllu sé lokið. Hlutirnir gerast án þess maður veiti þeim eftirtekt: „sjálfa hina
afmörkuðu stund“ greinir maður ekki:
Flóð fylgir fjöru, dagar dofna, mánuðir líða og ár. Við sitjum svo í hvunndagsrökkri
á miðvikudagslegu kvöldi með súpuskeið á lofti á leið í munninn og það rennur upp
fyrir okkur að allt er fjarverandi. Það gerðist allt í einu einhvern tímann að maður
missti af mannlegri snertingu. Sambandið rofnaði. Maður hætti að tengjast. Og fólk
hverfur inn í þann gráa flaum sem er allir hinir (57).
Lýsing liðinna atburða í miðri hinni daglegu önn eru hluti af „rausinu“ þegar
sögumaður á erfitt með að einbeita sér að efninu og skipa því rétt niður. Líka
umhverfið þegar hann er í gönguferð með hundinn:
húmið og hljóðlát hamingja kvöldmatartímans þegar venjulega fólkið situr saman
og skiptist á matarílátum, saltstaukum og setningum – og augnatillitum. /…/ Hús
TMM_4_2009.indd 114 11/4/09 5:44:44 PM