Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Síða 93

„ É g h e f þ ö r f f y r i r a ð j a g a s t í r a u n v e r u l e i k a n u m …“
TMM 2011 · 2 93
hjörtu í gamla svínalifur sem hún átti í frysti. Negldi þau
svo uppá vegg og fannst þau eiga svo vel, svo hræðilega
vel við íbúðina sína.2
Í Ljóðum ungra skálda er að finna „6 prósa“ eftir Kristínu en um þá
sagði Geirlaugur Magnússon að þeir væru „áleitnir og ögrandi“. Upp­
hafslínur fyrsta prósans hrista enn upp í manni: „Hann fann sig skítandi
í vaskinn, sieg heil! öskraði hann / og var allur útí sæði.“3 En það sem
heldur athygli manns er myndvísi höfundarins; óvenjuleg litanotkun,
skýr uppbygging á rými og hæfileiki til að snúa upp á veruleikann
þannig að það hreyfi við manni. Hver finnur t.d. upp á því að sníða
hjörtu úr lifur?
„Þegar ég var 17 ára fluttist ég til Svíþjóðar og fór í lýðháskóla þar
sem kennd var myndlist. Námið var hefðbundið, mikil áhersla á hand­
verk; við lærðum módelteikningu og olíumálun þar sem við einbeittum
okkur að uppstillingum. Þetta var kennsla í grundvallaratriðum og
eftir á að hyggja lærði ég mjög mikið á þessu. En ég man sérstaklega
eftir heimsókn á Louisiana­safnið í Danmörku, við fórum til að sjá
Magritte­sýningu og kennararnir í skólanum voru afturhaldssamir,
sýndu samtímalist hroka, kennarinn dreif okkur fussandi í gegnum
salina þar sem fastasýningarnar voru og það var ekki fyrr en við komum
að verkum Magritte sem við máttum verða hrifin. Ég hafði ekki séð
mikið af samtímalist og stakk af, fór og skoðaði verk eftir t.d. Peter Land
þar sem hann dansar á nærbuxunum og Pippilotti Rist syngja Wicked
Game eftir Chris Isaak. Þetta var mikil upplifun. Kannski dæmigert
fyrir svona listamannsferli, að finna fyrir rómantískri þrá eftir að vera
öðru vísi heldur en hinir, taka beygju þar sem aðrir halda beint áfram
– kannski soldil sjálfsupphafning fólgin í þessu en eins og ég segi, ég
var bara 17 ára. En þarna urðu skil. Ég fór að mála mikið inn á her­
berginu mínu utan kennslustundanna, myndir sem ég gat ekki sýnt
kennurunum í skólanum. Ég hafði lesið teiknimyndasögur síðan ég var
fjórtán ára, ekki hetjusögur heldur það sem kallað eru sjálfsævisögu­
legar teiknimyndasögur t.d. eftir Julie Doucet frá Montreal og áhrifa
frá teiknimyndasögunum fór að gæta í myndlistinni minni. Námið í
Svíþjóð hætti að höfða til mín og vinur minn í Danmörku sagði mér
frá lýðháskóla í Holbæk, sem er þekktur fyrir að leggja áherslu á sam­
tímalist. Og ég tók lest með dótið mitt þangað og þar man ég að ég
byrjaði í listasögu, skólastjórinn kenndi og hann sagði að hann ætlaði að
hefja yfirferðina við aldamótin 1900 af því að það væri okkar listasaga. Í
hinum skólanum höfðum við aldrei einu sinni komist fram yfir Krists­