Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Side 96

H a u k u r I n g va r s s o n
96 TMM 2011 · 2
„Kjötbærinn óskar eftir eldsálum“
Á upplestrarkvöldum Nýhils sumarið 2003 fengu áheyrendur að kynn­
ast Kötu og Kalvin, persónum sem komu fyrir í bálki prósaljóða sem
Kristín vann að um þær mundir. Í prósunum var gefin tilfinning fyrir
mjög skýrt afmörkuðu rými sem skötuhjúin búa í og þar ver Kata öllum
sínum stundum: „á efstu hæð í blokk […] í einu herbergi með litlum
glugga sem vísar útí bakgarð“. Í íbúðinni er þó ekki allt með felldu og
þannig geta þau t.d. horft inn um glugga blokkarinnar á móti þar sem
„býr ógeðslegur skratti sem sendir illsku yfir til [þeirra] með sérstökum
rafeindabúnaði“.6
Prósar Kristínar njóta sín einkar vel í munnlegum flutningi, í þeim
er þéttur taktur og gjarna leikið með stuðla, rím og hálfrím; hápunkti
Nýhilkvöldanna var gjarna náð þegar Kristín brast í söng og flutti fyrir
munn Kötu: „Komu engin skip í dag“. Þegar bálkurinn kom út haustið
2004 voru prósarnir færri en einhverjir höfðu e.t.v. gert sér í hugarlund
og á fyrstu opnunum voru engin ljóð heldur myndir þar sem gaf að líta
hnífa, sundurskorna perlufesti, og óhugnanlega mjóa hand­ og fótleggi
ungrar konu í stuttu pilsi …
„Ljóðin sem eru í Ljóðum ungra skálda eru kannski fyrsti vísirinn
að ljóðunum í Kjötbænum. Og tilfellið er að ég var byrjuð að vinna í
Kjötbænum þegar ég var 19 ára, hún kom út þegar ég var 23. Ég var í
svona þrjú ár að velta fyrir mér þessum heimi. Danmörk birtist í Kjöt-
bænum því Kødbyen er hverfi sláturhúsa og kjötverslana á Vesterbro
og „Hið opna hjarta“ er Det åbne hjerte sem er búð á Nørrebro sem
selur notaða hluti til styrktar bágstöddum. Bókin gerist því í raun öll í
Kaupmannahöfn þó ég hafi haldið áfram að vinna hana eftir að ég kom
heim og var byrjuð í Listaháskólanum. Þetta var fullt af textum sem ég
var alltaf að raða saman upp á nýtt og ég tók líka mjög mikið út sem ég
var samt sannfærð um að myndi skila sér í bókina, ég var sannfærð um
að allt sem ég strokaði út skildi eftir einhverja áru. Og ég var ofboðs­
lega upptekin af því að það væri eitthvað þar sem ekkert stóð skrifað.
Þetta væri í raun eins og að taka mikilvægustu punktana úr skáldsögu
eða lengra verki og út frá þeim gæti maður lesið allan söguþráðinn. Í
Listaháskólanum fór ég svo að spá mjög mikið í hliðarvíddum og fór að
sjá fyrir mér að Kjötbærinn væri hliðarvídd. Svo vildi það þannig til að
Hrafnkell Sigurðsson myndlistamaður var að kenna mér í skólanum og
ég sýndi honum handritið sem hann sýndi svo Sjón sem aftur sýndi það
Snæbirni og þannig kom það til að bókin endaði hjá Bjarti.“