Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Qupperneq 18

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
18 TMM 2016 · 1
hornið á Skothúsvegi og Tjarnargötu, í rauðu húsi með brunni í kjallaranum.
Ég man vel eftir kjallaranum og brunninum – það var ævintýralegur staður.
Síðan byggði pabbi hús handa okkur í Breiðholtinu en pabbi starfaði sem
verkfræðingur. Við vorum með þeim fyrstu sem fluttu í Neðra Breiðholtið,
árið 1969, umhverfið minnti á sveit og þarna var yndislegt að búa. Við lékum
okkur í óspilltri náttúru við Elliðaárnar og í nýbyggingum sem voru að rísa
í kring – allt mjög spennandi og hættulegt. Hvarvetna fylgdi manni lykt af
steinsteypu og ég fékk sterka tilfinningu fyrir náttúrunni. Þar bjó ég þangað
til ég varð tvítug og lauk menntaskóla.
Viltu segja mér eitthvað nánar frá bernskustöðvunum?
Ég man betur eftir kjallaranum í rauða húsinu við Tjarnargötu en íbúð-
inni, moldargólfinu niðri og brunninum með hlemmi yfir. Mamma var
með suðuþvottavél og lyktinni þegar þvottur er soðinn gleymi ég seint. Ég
mátti ekki fara langt frá húsinu, ekki lengra en að ráðherrabústaðnum og
ímyndaði mér að þar bakvið biðu mín birnir og ljón, sennilega afþví að mér
var uppálagt að fara ekki lengra en heim að þessu húsi þegar ég var úti.
Meira!
Í Breiðholti fann ég fyrir miklu frelsi að búa svo nálægt ósnortinni nátt-
úru. Í lyngmóum þar sem við tíndum bláber er nú Seljahverfið og þar sem nú
eru Sambíóin og Byko gáfum við líka hestunum. Á Kópavogshæðinni stóðu
fiskitrönur. Í dalnum var skjólsælt og sólríkt. Við fórum í æsispennandi
leiki í hálfbyggðum húsum sem hinir fullorðnu vöruðu mann við – maður
gæti dottið niður stillansa, stigið á naglaspýtu – svo hljóp krakkaskarinn
æpandi í burtu þegar húsbyggjandinn kom brunandi. Hverfið var fullt af
fólki og krökkum, umhverfið hrátt, ópússaðar steinsteypubyggingar sem
járnvírar stóðu út úr, Breiðholtskólinn var þrísetinn, að minnsta kosti
tvísetinn, og maður hljóp allt! Í minningunni hleyp ég upp í Seljahverfið og
Krummahólana eins og fjöður. Ég á góðar minningar þaðan. Þegar ég lauk
skólaskyldu ákvað ég að fara ekki í Fjölbraut í Breiðholti en kaus bekkjar-
kerfið og fór í Menntaskólann í Reykjavík. Ég var svo heppin að nokkrar
vinkonur mínar fóru líka. Við vorum kallaðar stelpurnar úr Breiðholtinu.
Manstu hver var fyrsta minning þín?
Nei, ég á ekki eina minningu sem mér finnst vera mín fyrsta en ég á minn-
ingu sem ég – ákvað – að yrði minning, þá hef ég verið um sex ára, stóð fyrir
utan húsið mitt, einblíndi á græna girðingu og hugsaði: Þetta ætla ég alltaf
að muna. Svona gera krakkar: Ég ætla alltaf að muna þetta.
Hvernig barn varstu? Óþekk, stillt?
Það var oft sagt að ég væri róleg og mér fannst það frekar leiðinlegt. Mér
fannst gaman að teikna, lesa og dunda mér, við systurnar vorum hvattar til