Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Qupperneq 64

Ó l a f u r G u n n a r s s o n
64 TMM 2016 · 1
Drengirnir hlupu til hans, hann slengdi brjóstsykurspokunum í fang þeirra,
ég valdi annan tónlistarmann til að setja á fóninn.
Við byrjuðum að spjalla. Og drekka. En það var einhver ofsi okkar á milli
sem ekki hafði verið áður.
Við Steinar höfðum átt í bréfaskiptum um langa hríð. Þar var hann mér
ofjarl, skrifaði fallega stíluð bréf og var reiðubúinn að opna hug sinn og
hjarta á meðan ég var það ekki. Bréf mín voru kauðsk, ég reyndi að hafa
marga bolta á lofti en missti þá alla. Ég var hress en um leið leiðinlegur. Bréf
mín voru yfirborðsleg, því betur sem Steinar skrifaði, því verr fórst mér það
úr hendi að stíla til hans sendibréf.
Elsa og börnin voru löngu sofnuð og Steinar búinn að finna klassíska plötu
í staflanum þegar hann kom að kjarna málsins sem var langt í frá koma hans
til Danmerkur til þess að kaupa hjólhýsi heldur mín illa stíluðu og innan-
tómu bréf.
Ef Steinari blöskraði þá gat hann gert sig mikið skrækan og hrópaði þá
með írskum hreimi: Oh, my god.
Og nú hóf hann báðar hendur á loft, kreppti hnefana, þandi nasavængi
og gerði sig trylltan til augna og hrópaði: Oh, my God, oh my God, þessi
innantómu bréf! Þessi innantómu bréf! My God! Og á síðasta ópinu gerði
hann sig enn skrækari en fyrr: Oh, my God! My God! Og hann fór að leggja
út af bréfunum og bæta um betur hvað ég væri vondur höfundur í bókum
mínum, hann talaði af fágætri mælsku, nánast innblásinn. Því miður man
ég ekki alla ræðuna en hún hlýtur að hafa verið svo mögnuð að það er missir
að henni, því einhvern tíma nætur tekur hann sér málhvíld og segir með
rósemd: Það er af þér vond svitalykt. Angistarsvitalykt. Já, þegar ég finn
veikan blett á mönnum þá hef ég þá náttúru að ég get stungið á kýlum, oh my
God, hljóðaði hann og hófst hálfur upp úr Ikea-sófanum, – argið og gargið
og sargið í þessum bréfum. Þau eru skrifuð af njálg en ekki manni.
Þegar ég loksins komst í rúmið var fullhefnt fyrir að ég hafði hlegið að
hjólhýsiskaupunum.
2
Sennilega var það ekki fyrr en seinna sem mér varð ljóst að þessi ofsafengnu
viðbrögð vegna galtómra sendibréfa minna væru viðbrögð manns sem hafði
ætlað að stýra eigin vagni með hjólhýsi í eftirdragi en ekkert orðið úr. Og
hjólhýsakaup voru ekki framar færð í tal enda fór fljótt að ganga á það fé sem
til þeirra var ætlað. Ég man að varla féll úr dagur við drykkju á milli jóla og
nýárs. Steinar stóð fyrir stórum veislum á Strandlyst krá, hann var argur út
í Dag Sigurðarson sem hann sagði hafa hertekið Hressingarskálann: „Hvað
er hann að sitja niðrá Skála allur einn kjálki þessi maður og tala um brjóst
og píkur?“
Ég kinkaði kolli yfir blóðríku buffi, Elsa snæddi léttan fiskrétt með