Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Qupperneq 72

H a u k u r I n g va r s s o n
72 TMM 2016 · 1
„Maður sér til.“
„Já, við erum nú ung enn þá,“ segir hann og setur upp einhvern svip sem
Unni grunar að eigi að vera spaugandi, bætir svo við: „Alla vega þú. Annars
má maður nú bara þakka fyrir að vera með vinnu eins og ástandið er núna.
En ég ætla ekki að tefja þig. Meira.“
Hann réttir úr sér. Sýnir ekki á sér neitt fararsnið. Stendur bara með
hendurnar niður með síðunum og horfir á hana. Stíft. Barnið horfir upp
til pabba síns, virðist undrandi á háttalagi hans, segir í fyrstu ekki neitt en
þegar þögnin er orðin löng, togar það varfærnislega í ermina hans:
„Pabbi?“
Maðurinn er mjög hávaxinn. Trónir yfir hana. Unnur veit ekki hvernig
hún á að vera, reynir að lesa í svip mannsins en á ekkert orð til að lýsa
honum, þetta er ekki losti, það er ekki eins og hann sýni kynferðislegan
áhuga, þetta er eitthvað annað. Hún hefur ekkert fyrir sér í því en henni
finnst eins og hann sé að máta hana í móðurhlutverk barnsins, eins og hann
sé að reyna að sjá hana fyrir sér innan veggja heimilis síns. Að lokum breytir
hann um svip, verður dapurlegur, segir:
„Jæja.“
Og svo fer hann.
Barnið lítur til baka til hennar og segir:
„Sjáumst á morgun.“
Unnur segir: „Sjáumst á morgun,“ á móti, nennir ekki að útskýra fyrir
barninu að á morgun verði hún ekki í vinnu, hún sé komin í helgarfrí þegar
vaktinni sé lokið. Á morgun ætli hún að fara í aðgerð sem hún hefur verið
að safna sér fyrir, fegrunaraðgerð hefur hún kallað það með sjálfri sér frekar
í gríni en alvöru.
***
Nú ríkir þögn á leikskólanum. Allir farnir nema hún. Unnur fer inn á kenn-
arastofuna, klæðir sig úr inniskónum og setur þá í skápinn sinn, tekur fram
kuldaskóna og klæðir sig í. Hún er þreytt, bæði líkamlega og andlega; ætlar
sér að fara snemma að sofa í kvöld, langar samt til að hitta einhvern, nennir
ekki að tala við neinn, vill ekki vera ein.
Henni finnst ótrúlegt að vera einmana eftir að hafa verið umkringd fólki
allan daginn en kannski er þetta ekki einmanaleiki heldur þörf fyrir að fá að
vera hún sjálf, þurfa ekki stöðugt að taka mið af þörfum annarra en hunsa
sínar eigin. Þegar hún leggst til svefns á kvöldin er hún stundum með verki
á stöðum í líkamanum sem hún hefur aldrei fundið fyrir áður. Hún þekkir
samt nöfnin á þeim síðan hún var í Háskólanum, þetta eru ýmsir smávöðvar:
musculus subscapularis, musculus trapezius og musculus latissimus dorsi.
Þegar hún klæðir sig í úlpuna finnur hún fyrir þeim og andvarpar.
Rýfur þögnina. Unnur verður meðvituð um sjálfa sig; andardráttinn,
hjartsláttinn, skrjáfið í fötunum, einveruna.