Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Qupperneq 73

J a x l
TMM 2016 · 1 73
Árásin er ekki yfirstaðin, það er enn skelkur í bringunni. Skelfingin. Hún
stendur upp og smokrar sér út af kennarastofunni fram á ganginn, teygir sig
svo inn aftur til að slökkva ljósið og kippir hendinni að sér út úr myrkrinu,
gengur svo hröðum skrefum, slekkur á eftir sér jafnóðum og hún fer um,
forðast að líta um öxl, byrjar að þreifa eftir lyklinum að útidyrahurðinni í
vasanum. Þegar hann er fundinn læsir hún greip sinni um hann, finnur hvað
húðin er þurr. Hún þarf að bera eitthvað á sig. Hún veit að það er blekking
að veggirnir þröngvi sér upp að henni. Þeir eru dauðir, hafa engan vilja. Við
útidyrnar neyðir hún sjálfa sig til að halda ró sinni, forðast að horfa inn í
myrkt anddyrið gegnum glerið, veit það getur ruglað hana í ríminu. Hún
stingur lyklinum í skrána, snýr honum, tekur í húninn – það er læst – kippir
lyklinum út og um leið og hann er kominn í vasann er eins og tilveran breyti
um takt.
Unnur andar að sér svölu útiloftinu og gengur rólega í átt að hliðinu.
Hún er frjáls.
Svermur af störrum liðast órólega um himininn, dýpra og dýpra upp í
myrkrið eins og torfa af fiski. En svo er eins og hann fælist, tekur dýfu í átt að
yfirborði jarðarinnar. Skipulagið riðlast og fuglarnir tvístrast um himininn,
einn og einn, áður en þeir ná aftur takti, taka sig saman tveir og tveir uns
aftur er kominn hópur sem hefur sig samtaka til flugs og í burt.
***
Hún tók sér frí frá námi eftir menntaskóla, aðstæður hennar gerðu henni
ekki kleift að bíða í heila önn eftir námslánum, hún þurfti að safna pen-
ingum. Hún vann á leikskólanum, las anatómíu og lífefnafræði á kvöldin,
vildi fara í læknisfræði – nei, ætlaði að verða læknir – ætlaði að mæta vel
undirbúin í inntökuprófin, gat ekki hugsað sér að falla. Það liðu tvö ár.
Þegar hún mætti í skólann fundust henni krakkarnir sem komu beint úr
menntaskólunum svo mikil börn, það sama átti ekki við um þau sem voru
að reyna í annað, þriðja eða jafnvel fjórða skiptið. Það vottaði ekki fyrir
æskufjöri í andlitum þeirra lengur, þau voru einbeitt, alvarlegt og þreytt.
Hún kannaðist við nokkur í þessum hópi síðan úr menntaskóla en þau gáfu
ekki færi á sér. Tóku varla undir kveðju. Þau voru búin að ganga í gegnum
þetta áður, höfðu horft á eftir félögum sínum halda áfram eða gefast upp, nú
ætluðu þau að reyna til þrautar og annaðhvort myndu þau fagna sigri eða
gefa drauminn upp á bátinn. Unnur var ekki þreytt en hún var alvarleg og
einbeitt, hún fann að undirbúningurinn hafði ekki verið til einskis og þegar
kom að prófunum vonaði hún að þau yrðu þung. Hún vildi fá tækifæri til að
sýna hvað hún gæti og henni varð að ósk sinni. Einkunnirnar voru hengdar
upp á töflu í númeraðri röð frá einum upp í fimmtíu, þær hæstu efst og svo
koll af kolli. Það var örtröð við vegginn, margir töluðu í síma, Unnur tók sér
stöðu í útjaðri hópsins, stóð þolinmóð og beið eftir að röðin kæmi að sér,
öðru hvoru kom hreyfing á hópinn þegar einhver olnbogaði sig út úr honum.