Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Qupperneq 74

H a u k u r I n g va r s s o n
74 TMM 2016 · 1
Allt í einu stóð stelpa með maskara niður á kinnar með andlitið þétt upp að
hennar, ruddist fram hjá og hljóp í burtu. Einhver hjálpaði Unni á fætur.
Þegar hún komst að leitaði hún að prófnúmerinu sínu. Hún var ekki á topp
tíu eins og hún hafði stefnt að. Það voru vonbrigði. En hún var meðal þeirra
tuttugu efstu. Hún gat sætt sig við það.
Eftir fyrsta árið vann hún á Grund, vissi ekki neitt og kunni ekki neitt en
naut samt einhverrar undarlegrar virðingar hjá þeim sem hún annaðist og
hinu starfsfólkinu. Það hafði enginn komið svona fram við hana áður. Áður
en hún vissi af var hún farin að storma um gangana, setja upp ábúðarfullan
svip þegar fólk ávarpaði hana. Þegar hún sá aðra læknanema leika þetta sama
hlutverk fannst henni þeir kjánalegir en réð samt ekki við sig þegar hún var í
sömu aðstæðum. Eina sumarnóttina sátu þau á kaffistofu, hún og tvö önnur,
þau sögðu henni frá sérnáminu sem þau ætluðu í, hvar þau ætluðu að vera,
hvað þau ætluðu að vinna lengi úti áður en þau kæmu aftur heim til að setjast
að, hvað þau ætluðu að eignast mörg börn. Unnur var ekki farin að hugsa
svona langt. Þegar leið á annað árið fór hún að finna fyrir leiða, langaði til að
fá frí frá þessu umhverfi þar sem framtíðin var svona tryggilega mörkuð. Björg
vinkona hennar var í leiklistarnámi í London, hún ætlaði ekki að koma heim
um sumarið heldur sjá hvort hún fengi ekki einhverja vinnu, hana vantaði
sambýling og lagði hart að Unni að koma út til sín. Hún ákvað að slá til.
Unnur kom út í byrjun júní. Árið var 2005. Björg tók á móti henni á lestar-
stöð inni í bænum. Þær réðu sér ekki fyrir spenningi, snertu varla jörðina,
föðmuðust og stigu dans á brautarpallinum, gripu hvor sína töskuna og
hlupu upp tröppur sem leiddu upp á götuna. Það var dimmt, Unnur þurfti
að hafa sig alla við til að halda í við Björgu sem leit öðru hvoru til hennar
og hló; hún var með dökkt vangasítt hár, spékoppa og pínulítið frekjuskarð.
Unni leið eins og hún væri ölvuð. Hún fylgdi bara Björgu án þess að hafa
hugmynd um hvert þær væru að fara, sá bara ljós allt í kring, greindi bíla
og manneskjur eins og langa skugga. Þetta hvarf þegar þær beygðu fyrir
horn og allt varð svart, hún kallaði til Bjargar að bíða. Hún staðnæmdist
og kastaði mæðinni. Þær leiddust síðasta spölinn þar til þær komu að
porti, þar lauk Björg upp þungri hurð, kveikti ljós og við þeim blasti niður-
níddur stigagangur. Þær byrjuðu aftur að hlæja og hlupu upp stigann, sums
staðar lágu rafmagnssnúrurnar utan á veggjunum, víða voru ryðbrúnir
taumar eftir leka. Íbúðin sem Björg leigði hafði upphaflega verið vistarvera
þjónustufólks, tvö lítil samliggjandi herbergi; það fremra var stærra en samt
lítið, í það var búið að troða sófa, borði, eldunaraðstöðu og fataskáp, innra
herbergið var gluggalaust, tvö rúm og þröngur gangvegur á milli, dyrnar
sem skildu herbergin að var aðeins hægt að opna upp á hálfa gátt, svo þær
þurftu að skáskjóta sér inn. Þetta var allt og sumt. Íbúðin var ekki annað ef
frá var talið klósettið frammi á ganginum:
„Þetta þykir eiginlega frekar fínt hérna,“ sagði Björg í senn afsakandi og
ásakandi.