Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Qupperneq 76

H a u k u r I n g va r s s o n
76 TMM 2016 · 1
hana eftir og fór heim með fyrsta flugi. Fann ekki einu sinni fyrir reiði í
hennar garð. Sá bara fyrir sér andlit vinkonu sinnar baðað tárum mitt í þess-
ari óreiðu þegar hún kvaddi og sagði foreldra sína ekki telja borgina örugga
lengur. Og svo var það sónninn í eyrunum sem hana langaði til að drepa þó
hún þyrfti að reka prjón í gegnum hljóðhimnurnar á sér.
Þögn.
Hún þráði þögn.
Og einhvern til að tala við.
Bara ekki með orðum.
***
Unnur býr í lítilli íbúð á Seljabraut sem er eins og á mörkum tveggja heima.
Svefnherbergið snýr að gamalgrónum götum með nýuppgerðum húsum í
bland við önnur sem er orðið tímabært að lappa upp á, í sumum höfðu sömu
fjölskyldurnar búið kynslóð fram af kynslóð. Úr stofunni blasir við niður-
nítt verksmiðjusvæði, útkrotaðir veggir með litríkum málverkum, örlítið
lengra eru endurvinnsla og skólphreinsistöð, síðan hafið og loks Jökullinn.
Í óræktinni á verksmiðjusvæðinu sá Unnur einu sinni tjald þar sem heim-
ilislaus maður hafði komið sér fyrir. Hann strengdi snúru milli ryðgaðra
steypustyrktarjárna sem stóðu upp úr steypuklumpum og þar hengdi hann
upp þvott. Eina nóttina bauð hann til sín vinum – svartir skuggar flögruðu
um gulan dúkinn – söngur barst úr tjaldinu, undarlega dimmar karlmanns-
raddir ómuðu um hverfið. Unnur opnaði gluggann og rak út höfuðið einmitt
þegar ný rödd bættist í hópinn, lýrískur tenór, ögn klemmdur en hljómfagur.
Kannski var þetta einhvers lags kveðjuhóf því daginn eftir var tjaldbúinn
horfinn með allt sitt hafurtask og sást ekki aftur.
Unnur opnar útidyrnar og sópar ruslpósti úr gangveginum með fætinum,
staulast upp stigann meðan hún flettir IKEA bæklingi. Þegar hún er komin
inn í íbúðina gengur hún rakleitt inn í eldhúsið og opnar ísskápinn og um
leið rennur upp fyrir henni að læknirinn hafði beðið hana um að fasta, ef ske
kynni að hann þyrfti að svæfa hana. Hún hryllir sig við tilhugsunina.
Úti er blátt myrkur, hún kveikir á kertum. Garnirnar í henni gaula.
***
Það á að draga úr henni jaxl. Það er fegrunaraðgerðin. Hún hefur verið að
leggja fyrir undanfarna mánuði til að eiga fyrir henni. Hún hefði frekar
viljað nota peningana til að kaupa sér flugmiða, ný föt, jafnvel stækka á sér
brjóstin. Allt væri skárra en að láta draga úr sér tönn. Hún er komin út á
strætóstoppistöðina klukkan kortér í átta, ylurinn frá sturtunni er enn þá
einhvers staðar djúpt ofan í holdinu en húðin köld og hárið blautt.
Haust.
Allt í kringum hana eru krakkar á leiðinni í skólann. Hún skilur ekki