Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Side 80

H a u k u r I n g va r s s o n
80 TMM 2016 · 1
skipti sem hún hafði sofið hjá ókunnugum manni. Hún sá ekki eftir því en
fannst eftir á að hyggja að hún hefði átt að fá símanúmerið hans áður en hún
læddist út, hún hafði hripað númerið sitt niður á blað og skilið það eftir við
hlið dýnunnar á gólfinu. Nú var hún háð því að hann myndi hringja. Unnur
leit aftur á símann. Hvað ætti hún að skrifa Björgu? Hún sá ljós út undan sér,
leit ósjálfrátt í átt að munna lestarganganna og á móti henni kom sprenging,
skelfi legt öskur sem fylgdi viðurstyggilegur andardráttur einhvers staðar
djúpt úr iðrum borgarinnar, hún kastaðist aftur og hafnaði á einhverjum,
fann framtennur viðkomandi skella á hnakkanum á sér, það var myrkt en
hún hlaut að vera með meðvitund því hún heyrði sprenginguna bergmála í
göngunum og skella á henni aftur og aftur.
Þessi afturgengnu öskur áttu eftir að fylgja henni alla tíð.
Það gátu ekki hafa liðið nema örfá augnablik en samt var eins og hún
hefði dottið út, kannski vankast. Einhver hrein í eyrað á henni, það var
maður, hún lá ofan á honum og hann klemmdi fæturna utan um lendarnar á
henni. Hún reyndi að standa upp en hann vildi ekki sleppa. Hún hélt áfram
að brjótast um en maðurinn herti bara á henni tökin þar til veik neyðarljós
kviknuðu í loftinu, þá losnaði hún og stóð á fætur. Út um allan lestarpallinn
lá fólk á grúfu. Fólkið var enn í áfalli, skelfingin hafði ekki gripið um sig.
Innan úr lestargöngunum heyrðist öskrað á hjálp. Þegar Unnur leit í áttina
þangað sá hún fyrstu fórnarlömbin koma út. Þau skjögruðu út úr mistrinu
eins og skuggar. Það var hrópað á hjálp og Unnur hljóp ósjálfrátt af stað. Hún
kom að þar sem maður hneig niður rétt innan við munnann, hún hlustaði
eftir andardrætti og byrjaði svo að hnoða. Þegar hún tók á honum fann
hún að rifjahylkið var í tætlum. Skyrtan hans var brunnin við holdið. Hún
byrjaði að öskra og svo mundi hún ekki meir. Vissi næst af sér í íbúðinni.
Björg stóð yfir henni, hún var að kveðja. Hún var útgrátin og maskarinn út
um allt andlit. Unni fannst eins og hún hlyti af hafa lent í sprengingunni
líka. En svo var ekki, að því komst hún síðar. Löngu síðar, þegar þær hittust
fyrir tilviljun á götu í Reykjavík, spurði Björg hvort hún myndi ekki eftir
því hvað hún hefði gubbað mikið. Hún hefði örugglega fengið heilahristing.
Hún hefði sofið og sofið. Kúgast og gubbað. Hún hefði vakað yfir henni. Gert
allt sem hún hefði getað. Björg leit vandræðalega í kringum sig þegar hún var
búin að láta þetta út úr sér. Sleit svo samtalinu. Flýtti sér í burtu.
Burt. Burt. Burt. Burt. Burt. Burt.
Unnur hafði þróað með sér þráhyggju fyrir orðum. Hún heyrði þau í
göngu lagi fólks, sá þau í hreyfingunum. Orðin sveimuðu um höfuðið á
henni í spíral uns þau urðu að són sem hún gat ekki kæft. En sónninn var
að minnsta kosti línulegur. Öðru máli gegndi um atburðarásina sem hún
forðaðist að hugsa um, formlausa óreiðuna sem tók yfir huga hennar ef hún
heyrði minnst á sprengingar í fréttum. Hún sá fyrir sér tölur sem þurfti
ýmist að leggja saman eða deila. Margfalda eða diffra. X og Y, W og Z. Það
voru eintómar breytur og óþekktar stærðir og allt tengdist þetta henni og þó