Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Qupperneq 130

D ó m a r u m b æ k u r
130 TMM 2016 · 1
íslenskar útsaumsgerðir, verklag eld-
smiðsins og nákvæm heiti náttúrufyrir-
brigða á landi, lofti og legi.
Annað sérkenni Vilborgar er goð-
sögusmíði. Hvort sem borið er niður í
barnasögur hennar eða ljóð, spretta
goðsögurnar fram í kunnuglegu
umhverfi. Í grasagarðinum í Laugardal
gerast biblíusögur í nútímanum, upp-
reisnarmaður er handtekinn eins og
Kristur. Maríurnar eru enn að gráta
krossfestu börnin sín, flóttamenn geta
ekkert keypt fyrir baunaskálarnar sínar,
og hvergi er eftir steinn að halla höfði
sínu, því landinu hefur þegar verið
skipt. Í draumi mætir skáldið karli á
þröngum klettastíg ofan við eyrarodd-
ann, með hatt og barðið slútir yfir
annað augað. Hún þykist eiga við hann
margt vantalað en undan hattbarðinu
glittir í hitt augað, auðvitað logandi af
girnd. Því „jafnvel Óðinn sjálfur á ekki
nema eitt vantalað við konur“. Jörðin er
súperbolti, heimurinn sirkustjald og
Guð er trúður, voða vitlaus og í allt of
stórum skóm; „samt missir hann engan
af boltunum sínum.“ Skrýmslið voða-
lega Götulallinn er hættulegur „…með
mannabein í maganum / augun loga /
og skjóta gneistum / hann spýr reyk / og
eimyrju / eitrar loftið“. „Sólin: stór
rauður sleikibrjóstsykur / Skýin: þeyttur
rjómi / Aldan: hlæjandi smástelpa“ sem
étur sandkökurnar sem þú bakar í fjör-
unni. Það er varasamt að stíga niður úr
þunnri jarðskorpunni, ofan í snarkandi
eldinn. Jörðin er gorkúla sem við höfum
skemmt, mengað „og af skefjalausri
græðgi / mokað upp / og tæmt að innan“
og hún óttast að: „… tóm námugöngin /
uppþornaðar olíulindirnar / og heita-
vatnsæðarnar / falli saman“ og hún
hrapi ofan í „fúlan kerlingareldinn“.
Og enn berast okkur ljóð af Bók-
hlöðustígnum. Í nýjasta ljóði ljóðasafns-
ins yrkir Vilborg um hálkuna sem lokar
hana inni, fangelsar: „… bílarnir snúast
/ spólandi / á snarbröttum Bókhlöðu-
stígnum. / Ég horfi út í / iðukófið /
grýlukertin / eins og rimlar/ fyrir stofu-
glugganum.“
Það er við hæfi að ljúka þessari hug-
leiðingu á ljóði sem Vilborg yrkir í orða-
stað Fedru:
Ó, Seifur!
Þú gafst mér ekki
rúm í húsi dagsins
því snuðra nú
hundar mínir
í sölnuðu laufi
á dimmum skógarstígnum
Ég bíð þess
að máninn rísi
þá verður vígljóst
Ég legg eitraða ör
á streng
og spenni bogann
Skot mín geiga ekki
Skot mín geiga ekki
Þorgeir Tryggvason
Skrifað við skorður
Bergsveinn Birgisson: Geirmundar saga
heljarskinns, Bjartur, 2015
„Tilvistarrétt okkar Íslendinga er bara
að finna á þjóðveldisöld, sagði ég … eina
haldbæra efnahagslega skýringin á svo
miklu bók- og lærdómslífi var að hér á
landi hefði verið stórfelld verslun með
náhvalstennur og tennur og húðir rost-
unga, líkt og Helgi Guðmundsson héldi
fram í sínum ritum“
Handbók um hugarfar kúa
bls. 105 (2009).