Loðdýrarækt - 01.09.1931, Síða 107

105
ari, eftir því livernig umhverfið er, sem þeir
lifa í*). Þeir eru nagdýr, lifa af ýmiskonar blöð-
um og jurtum, helzt safamiklum. — Þar sem
maðurinn liefir ekki raskað jafnvægi náttúrunn-
ra, t. d. með því að útrýma rándýrum, þá er
varla hætta á, að aukningin verði um of, enda
þótt viðkoman sé mikil. Allskonar illþýði ásæk-
ir liann, bæði rándýr og ránfuglar.
Það er varla sú ketæta til, að hún hafi ekki
hérann að æti. Og eina varnartækið, sem hann
liefir gegn öllum þessum óvinum sínum, er
liræðslan, flóttinn. Og svo er liann hafður að
liáði fyrir það, veslingurinn. f útlendum málum
eru ýmis orðatiltæki orðin til í sambandi við hér-
ann, og öll á einn veg að merkingunni til. f Sví-
þjóð er taiað um að „grípa til héravopnsins“,
þ. e. að leggja á flótta; í Þýzkalandi er sagt, aS
einhver „sofi eins og héri“, þ. e. þori ekki að
sofa, eða sofi með öðru auganu, o. s. frv. Mað-
ur sér heldur varla svo mynd af héra, að hann
sé ekki á flótta. En þess má þá iíka geta héran-
um til lofs, að þetta lífsnauðsynlega varnartæki
lians er orðið að íþrótt, meiri en jafnvei lijá
nokkru öðru dýri. Hann iætur aldrei koma að
sér óvörum, jafnvel ekki sofandi. Verði liann
var við eitthvað uggvænt, er hann þotinn upp
*) Af stærri löndum munu það aðeins vera Ástralia
og Madagaskar, sem þeir hafa ekki átt heima i uppruna-
lega; fyrir innflutning eru þeir orðnir almennir í þess-
um löndum. Svo er einnig um Færeyjar.