Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2006, Blaðsíða 81

Bjartar vonir og vonbrigði
heimildir herma að hann hafi oft farið frá
Hrúteyri að togaranum og þá farið yfir ijöll
og jökla. Hann var mjög léttur á fæti og lét
sig ekki muna um að hlaupa upp bröttustu
brekkur, „ eins og jjallageit og máttu menn
hafa sig alla við að fylgja honum “n
Þeir félagar munu eitthvað hafa undir-
búið björgunina á hverju ári frá því að
togarinn strandaði, nema árið 1922,
samkvæmt heimildum frá Sigurði Bjöms-
syni á Kvískerjum. Að sögn Sigurðar mun
ekkert hafa verið unnið við skipið það ár og
er ef til vill orsökin sú að Valdór hafði ekki
tök á því vegna íjárhagserfiðleika eftir
strand Jennýjar. Sigurður, segist vel muna
eftir þeim Jóhanni og Valdóri, þeir hefðu
komið oft heim að Kvískerjum og honum
fallið vel við þá, sérlega Valdór.
Það er Guð sem ræður
Um þessar mundir var fjárhagur Valdórs
orðinn mjög slæmur. Honum hafði orðið
það á að gleyma að tryggja bát sinn Jennýju
og skipshöfnina. Fékk hann engar bætur
greiddar frá tryggingunum og var kostnaður
við leit og síðan björgun bátsins alfarið
hans. Einnig hafði báturinn verið
atvinnutæki hans og aflaði honum og hans
stóm ijölskyldu lífsviðurværis. I ævisögu
Guðjóns Símonarsonar segir frá erfið-
leikum Valdórs vegna bátstapsins: „ Valdór
hafði nýlega gert samninga um kaup og
flutninga áfiski um Austfirði á vegum Söbys
hins danska. Fór hann nú víða um firði en
árangurslaust að reyna að fá bát og menn
til þess að fara í þær vöruflutningaferöir
sem hann hafði samið um. Kom hann
hvarvetna að lokuðum dyrum, var Valdór
orðin örvæntingafullur þegar hann tjáði
mér vandræði sín. Þótti mér ekki ástæða til
annars en reyna að greiða götu hans.
Samdægurs fékk ég Bylgjuna, 30 tonna bát
Þorsteinn Geirsson frá Reynivöllum.
Eigandi myndar: Héraðsskjalasafnið á
Hornafirði.
leigðan hjá Tómassen fyrir sáralítið gjald
til þess að nota í þessar ferðir“.3
I frásögn Guðjóns kemur síðar fram að
Valdór hafi ekki notið þess lengi að eiga
Jennýju því að um haustið var komið að
uppgjöri við Söbys sem samdi við hann um
fiskflutningana og lét hann taka allt af
Valdóri vegna smávægilegra vanskila.
Bankinn hirti þá Jennýju og haldið var
uppboð á eigum hans. (Þetta uppboð var
ekki haldið íýrr en eftir að Valdór deyr
samkvæmt uppskriftagjöri hreppstjóra þann
9. maí 1927.)
í bréfí frá Valdóri til Sigfúsar Sveins-
sonar, kaupmanns á Norðfirði, sem varð-
veitt er í Skjala- og myndasafni Norðijarðar
lýsir Valdór Ijárhagserfiðleikum sínum en
jafnframt einlægri trú á almættið. (Sjá
næstu opnu)5
79