Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2006, Qupperneq 88

Múlaþing
Herborg Jónasdóttir. Eigandi myndar: Ólafía
Herborg Jóhannsdóttir.
Esju sem kom kl 5 síðdegis. Þá skildi með
okkur félögum á bryggjunni og voru allir
hattar og húfur á lofti svo lengi sem ég sá til
þeirra. Nú sit ég upp á hól (uppá
Þórhallstindi) og skrifa þennan síðasta
kafla í þessa sögu eða hvað má kalla það
enda er ég í þungum þönkum eins oft á sér
stað á skilnaðarstund, því ég hefði helst
óskað geta farið austur eða eitthvað annað
því mér er óljúft að vitja aftur á þessar
ömurlegu slóðir sem hafa verið okkur
hœttur og hugangur 8
Eftirmáli
Síðla vetrar árið 1927 stendur maður einn
niður við fjöruborðið á Hrúteyri við
Reyðarfjörð. Hann starir út á sjóinn sem
hefur verið hans starfsvettvangur frá unga
aldri. Honum verður einnig hugsað aftur til
uppvaxtaráranna á æskuheimlinu að
Stuðlum, þar sem allt lék í lyndi, hann ólst
þar upp við ástríki foreldranna og við leik
og störf í stórum systkinahópi.
Hann er nú þrotinn öllum kröftum og
þeim mikla eldmóð sem einkenndi hann
fyrr á árum, líkaminn slitinn eftir strit og
vosbúð sjómennskunnar, grjóthleðslur í
Færeyjum, í Noregi og á íslandi. Andlegur
styrkur brotinn niður við að takast á við
verkefni sem flest mistókust þrátt fyrir
mikla bjartsýni og vonir. Samt er hann varla
kominn á miðjan aldur, rétt liðlega fertugur.
Honum verður litið á grjótkantinn sem hann
hafði hlaðið, af sinni alkunnu útsjónarsemi
til að bæta hafnaraðstöðuna á Hrúteyri, en
nú er Hrúteyrin ekki lengur hans eign, öll
vinnan til einskis. Hrúteyrina hafði hann
misst á uppboði ásamt öllum sínum
eignum. Hugurinn reikar til eiginkonu og
bama sem nú hafa flutt, án hans, yfir
fjörðinn að Sómastaðagerði.
Nýbúið var að halda uppboð á eigum
hans og stendur hann nú eftir slippur og
snauður án allra veraldlegra verðmæta,
aðeins reynslunni ríkari sem hann vildi í
flestum tilfellum hafa verið án.
En oft hafði kappið verið meira en
forsjáin og hin sterka trú sem hann hafði á
því allt myndi bjargast reyndist ekki á
rökum reist.
Eg sem skrifa þessa grein er sonardóttir
Valdórs Bóassonar og hef oft velt fyrir mér
örlögum þessa afa míns sem ég kynntist
aldrei. Faðir minn, Jóhann Valdórsson, var
einungis liðlega sjö ára gamall þegar faðir
hans deyr svo að hann mundi hann ekki svo
gjörla. Hann sagði mér að sér hefði verið
sagt frá því, að dauða föður síns hefði borið
að með þeim hætti að Valdór hefði rispað
sig á hendinni á ryðguðum nagla og fengið
blóðeitrun og dáið eftir stutta legu. Aðrar
heimildir herma að hann hafi aldrei náð sér
eftir að hafa lagt sig allan fram og alla sína
ijármuni við að freista örlaganna, við að
86