Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2011, Page 115

Björn Ólafsson við hús sitt Brautarholt.
Til hœgri uppundir þakbrúninni sést kassinn
sem geymdi veðurspána.
Eigandi myndar: Ljósmyndasafn Austurlands.
Þar áttu menn sinn „Tóbías í tuminum“
A Héraðsskjalasafni Austfirðinga er varðveitt eftirrit af samningi sem oddviti Borgarijarðarhrepps
gerði við Bjöm Ólafsson bónda í Bakkagerðisþorpi um að skrifa niður veðurfregnir og birta
í þar til gerðum kassa utan á húsi sínu.
Vigfús I. Sigurðsson oddviti f.h. Borgarfjarðarhrepps og Björn Olafsson, bóndi í Bakkagerði gera
svofelldan Samning:
Eg Björn Olafsson lofast til að halda uppi birtingu veðurfregna í Bakkagerðisþorpi með sama hœtti
og verið hefur með því að birta veðurskeytin tvisvar á dag (kvölds og morgna).
Arlegt gjaldfyrir birtingu veðurfregnanna er kr. 100,00 - eitt hundrað krónur - er greiðistfyrir 31.
des. þess árs, sem veðurfregnirnar eru birtar.
Samningi þessum getur hvor aðili sagt upp með 2 mánaðafyrirvara.
Rísi mál út af samningi þessum má reka þaðfyrir gestarétti á Seyðisfirði.
Samningur þessi er í 2 samhljóða frumritum og heldur hvor aðili hvoru.
Bakkagerði 7/1 1937
V.I.Sigurðsson
Björn Olafsson
Á Borgarfirði hafa menn um aldir haft bjargræði af landi og sjó, en búið við duttlungafúlla
veðráttu, með nokkuð vísa úrkomu í norðan, norðaustan- og austan átt, en blíðviðri í sunnan
og suðvestan átt. Þá verða í hvassri vestanátt til svokölluð Dyrafjallaveður, sem oft em
gjömingum líkust með skaraijúki og sviptivindum. Þjónusta Bjöms varþví til mikils hagræðis
ekki síst fyrir bændur og sjómenn þar sem útvarpstæki vom í fárra eigu og auk þess erfið-
leikum háð að hlaða rafgeymana sem notaðir vom fyrstu árin. Hefur Margrét Halldórsdóttir
frá Snotrunesi sagt undirritaðri, að hún minnist þess að hafa verið send frá heyskapnum, á
Yrpu gömlu, inn í Bakkagerðisþorp til að sækja veðurfregnir. Ekki hafði hún alltaf fyrir því að
fara af baki, heldur las veðurspána af hestbaki, lagði á minnið og skilaði skilmerkilega þegar
heim kom. Væri rigningarspá var farið í „að drýla eða fanga upp“, en ef spáð var þurrviðri
lá heyið áfram í görðum.
Amdís Þorvaldsdóttir
113