Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2011, Síða 158

Múlaþing
fjölmörgum sem hann hefur átt bréfaskipti
við en of langt yrði upp að telja. Margt fleira
mætti nefna úr safni Kristjáns, en hér læt ég
staðar numið að sinni.
Þess má að lokum geta, að hér í ritinu birt-
ast þrír frásöguþættir eftir Kristján Jónsson, en
handrit að þeim er í æviminningaþáttum hans
og hefur undirritaður búið þá undir prentun.
Fyrirsagnir á þáttunum um amarhreiðrið og
bátsflutningana eru komnar frá greinarhöf-
undi.
Heimildaskrá
Benedikt Gíslason frá Hofteigi: Eiðasaga. Bókaút-
gáfanNorðri 1958.
HúsvitjunarbækurHofsprestakalls 1846-1862 og
1863-1871.
Prestsþjónustubók Ássóknar 1867-1881.
Prestsþjónustubók Hofssóknar í Vopnafirði 1845-
1881.
Prestsþjónustubók Kirkjubæjarprestakalls 1921-
1956.
Skýrsla um Búnaðarskólann á Eiðum 1889-1891.
[Reykjavík] 1891.
Sveitir ogjarðir í Múlaþingi 1. bindi. Búnaðar-
samband Austurlands [Egilsstaðir] 1974.
Sveitir og jarðir i Múlaþingi 2. bindi. Búnaðar-
samband Austurlands [Egilsstaðir] 1975.
Sveitir ogjarðir í Múlaþingi. 4. bindi. Búnaðar-
samband Austurlands [Egilsstaðir] 1978.
Æviminningaþættir Kristjáns Jónssonar. Hand-
rit í einkaskjalasafni hans sem varðveitt er í
Héraðsskjalasafni Austfirðinga, Eink. 46-13.
Arnarhreiðrið á Vopnafirði
Sögur af sjálfum mér.
Það var talsvert íþróttalíf á Vopnafirði á mínum uppvaxtarárum svona upp á sína vísu.
Meðal þess að æfa handbolta og fara í boltaleik og vera bæði langsendinn og beinskeyttur
t. d. með hnetti og steinum, svo þetta varð að ótrúlegri leikni hjá sumum og ætla ég að
geta fárra atvika af sjálfum mér í þessa átt.
Þegar ég var drengur á Vopnafirði á tólfta ári var ég eitt sinn að vorlagi á ferð út með
sjó á milli Leiðarhafnar og kaupstaðarins. Þar eru nokkuð háir bakkar á stykki og fram
undan þeim æði spöl frá landi á einum stað klettadrangur jafnhár bökkunum. Hann var
grasi vaxinn að ofan og þar átti örn hreiður og stapinn kallaður Amarstapi. Mér dettur
til hugar að reyna nu að henda út í stapann, fæ mér stein og læt ljúka. Hann komst alla
leið og beint ofan í hreiðrið og gusan stóð upp úr því. En í sama bili sé ég öminn koma
fljúgandi úr hafi. Ég varð hræddur, hélt hún mundi drepa mig hafði heyrt af því tagi hinar
ótrúlegustu sögur. Ég tók á rás allt sem fætur gátu borið mig, alla leið inn í kaupstað.
Þar sagði ég í sem fæstum orðum sögu mína. Að þessu varð hlátur mikill og sumir
sögðu: „Hann lýgur þessu strákurinn.“ En nú var það mikil huggun að Stefán Guðmunds-
son trúði mér sjálfsagt, því hann fór með mig inn í búð og gaf mér heila flandraraköku
og hálfan pela af messuvíni. Síðan var gengið úr skugga um að þetta var satt...“
Tölvusett G. I.
156