Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Síða 77

Gunnlaugsbani - draumur
góður og það er meira vit í því en lenda í
fátæktarbaslinu með einhverjum. Mér hefur
alltaf sýnst að þessir eignalausu ástarórar
væru léttir í maga. Eg man heldur ekki til
að hafa heyrt þig kvarta yfir að hafa gifst
efnaðri heimasætu.“ „Vonandi fer þetta allt
vel,“ heyrir Einar föður sinn segja, um leið
og tal þeirra ijarlægist. Sólveig hefur fært
sig frá honum, fram á brúnina á stabbanum.
„Gáðu að þér að detta ekki,“ kallar Einar til
hennar. „Það kemur þér ekkert við,“ svarar
hún snúðugt. „Þú heyrðir það áðan hvað pabbi
þinn sagði, þú átt að verða konan mín.“ Sól-
veig lítur snöggt á hann og bláu augun eru
ísköld þegar hún segir hvasst: „Því ræð ég en
ekki hann,“ svo hverfur hún fram af stabb-
anum og er þotin út úr hlöðunni áður en hann
hefur áttað sig.
Einar er á valdi minninganna, það kemur
oft fyrir þegar hann er einn. Það liðu mörg
ár þar til hann sá Sólveigu aftur. Þá var hún
svo fögur og vel búin að hann gat ekki haft
af henni augun. Það særði hann að hún hrökk
undan eins og forðum, þegar hann reyndi að
snerta hana. Það voru honum mikil vonbrigði
að hugarfar hennar skyldi vera óbreytt gagn-
vart honum. Hann hafði ekki viljað hlusta á
það sem altalað var, að hún væri leynilega
trúlofuð. En þrátt fyrir það, þráði hann þessa
fallegu konu meira en nokkru sinni fyrr.
Þetta var jarðarfarardag föður hans. Sól-
veig hafði komið með föður sínum. Það var
svo um kvöldið, að Þorkell bóndi á Eiríks-
stöðum sagði við Einar: „Ég sé að þú ert
hrifínn af dóttur minni, viltu fá hana fyrir
konu?“ Einar svarar: „Það vildi ég framar öllu,
en ég sé enga leið til þess, eða er hún ekki
trúlofuð Gunnlaugi á Brú?“ Þorkell svarar
og er fastmæltur: „Ég hef ekki í hyggju að
samþykkja þann ráðahag, en ef þú vilt giftast
henni þá skal ég kenna þér ráð sem duga.
Komdu í heimsókn til mín í haust, þá getum
við talað betur um þetta.“
Einar sló til og fór í heimsókn í Eiríksstaði
að áliðnu hausti. Það varð honum mikil sálar-
kvöl, því Sólveig sá ekkert nema Gunnlaug,
vinnumanninn á heimilinu. Hann sjálfur var
óviðkomandi maður, sem skipti hana engu
máli. Einar varð miður sín að vera þarna eins
og illa gerður hlutur, og hugsaði um það eitt
að komast sem fyrst í burtu.
„Þú ferð ekkert íyrr en á morgun,“ sagði
Þorkell þegar þeir gengu inn í svefnhús hans
í endanum á baðstofunni. Hann skipaði Sól-
veigu að bera þeim mat þangað um kvöldið
og veitti vín á eftir. Hún var kurteis en fátöluð
og þótt að faðir hennar segði henni að sitja
þar með þeim, fann hún sér fljótlega einhverja
afsökun til þess að sleppa í burtu. Einari fór
að aukast kjarkur og líða betur, eftir því sem
hann drakk meira af víninu, sem Þorkell hélt
óspart að honum.
Þorkell eggjaði hann fast að vera ekki sú
gunga að láta hann Gunnlaug hreppa konu-
efnið. Þeir sátu hvor á sínu rúmi og Einar var
orðinn talsvert ringlaður af drykkju, þegar
hann spurði: „Hvað var það sem þú ætlaðir
að ráðleggja mér?“ Þorkell hallaði sér fram á
borðið á milli þeirra og talaði lágt: „Utvegaðu
þér heppilega aðstoðarmenn og sittu svo fyrir
Gunnlaugi í Hrafnkelsdal, stuttu fyrir jól í
vetur. Ég skal sjá til þess að hann fari einn
þangað til að sækja hestana. Þú verður að
ganga frá honum dauðum, annars taparðu
Sólveigu." Einar sagði ekki orð en ótal hugs-
anir þutu gegn um höfuðið án þess að hann
gæti tekið ákvörðun. Hann starði á Þorkel og
stamaði: „Ertu að segja mér að drepa mann?“
Þorkell stóð upp og hvæsti að honum: „Ég
var að spyrja um það, hvort þú værir maður
til að sigra eða helvítis aumingi, og ég vil fá
svarið núna.“ Einar stóð á fætur, hann reikaði
til en studdi sig við borðið, rétti síðan úr sér
og sagði: „Þú skalt fá tengdason sem þorir
að sigra.“
Þeir tókust í hendur og Þorkell sagði. „Ég
sendi þér línu í vetur svo þú vitir um ferðir
75