Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Side 84

Múlaþing
sjálfan sig liggja dauðan og hræðilega illa
útleikinn. Hann fann ekki lengur til, enginn
gat lengur gert honum neitt illt, en hann var
hryggur yfir því sem hafði gerst og skyldi
ekki hvers vegna hann var sviptur framtíð
sinni. Hann var ósáttur við það og vildi vita, af
hverju var ekki eitthvað sem stöðvaði mennina
í því að framkvæma svona hryllilegt óréttlæti?
Einhver björt vera kom og sagði við hann.:
„Vertu rólegur, þú hefur ekkert gert af þér,
það eru þeir sem eiga bágt, sérstaklega þegar
þeir koma hingað yfir.“
Þorkell
Þorkell bóndi á Eiríksstöðum hrósar sigri. Til
þess hefur hann notað: undirferli, skapofsa
og peninga. Honum hefur tekist að stjóma
forlögum annarra, eftir sínu höfði. Styrkur
heiðninnar svíkur ekki, tautar hann, ég vissi
alltaf að heitstrengingin myndi duga. Það
er ekki til neins að trúa á Hvíta Krist ef ein-
hvers þarf við, það gerir alla að viljalausum
fáráðum.
í dag er hann að leggja síðustu hönd á
verkið. Hann hefur fengið til sín duglegan
ferðamann sem situr inni í svefnhúsinu hjá
honum og bíður meðan hann skrifar bréfið.
Þorkell situr á rúmi sínu með brúnt skrifpúlt
á hnjánum. Hann lítur upp annað veifið og
spyr manninn út í aðkomuna að Gunnlaugi
dauðum í Hrafnkelsdal í vetur. Skrifar svo
niður lýsingu á spomm sem lágu upp ijallið og
lýkur frásögunni með því að segja, að það sé
álit allra sem þama vom og sáu hin hrikalegu
ummerki í kringum Gunnlaug dauðan, að þar
hafi óvættur verið að verki.
Síðan lokar hann bréfinu og segir við
sendimanninn: „Eg óska eftir vitni vegna
þessa máls og þurfi þess með, vil ég að það
verðir þú sem sjónarvottur, hafðu þetta bréf
með þér, ég borga þér vel fyrir. Þorkell fær
honum bréfið og peningana, maðurinn sam-
þykkir og fer sína leið. Peningar eru ekki
auðfengnir, hugsar hann. Honum kemur
heldur ekkert við, hvers vegna Þorkell hefúr
svo mikinn áhuga á þessu.
Þegar maðurinn er farinn andar Þorkell
léttara. Þetta ætti að duga til að kveða niður
óheppilegar ágiskanir og slúður í sveitinni. Þó
að það sé lágvært ennþá, vill hann þagga niður
allt grunsemdarhjal sem kynni að beinast
óþægilega að honum sjálfum. Það er líka bæði
þjóðlegt og hagkvæmt að viðhalda óvætta og
draugatrú og þetta var gott tækifæri til þess.
Núna gat hann loksins farið að snúa sér
að því að gifta Sólveigu dóttur sína Einari
í Görðum, eins og hann hafði heitstrengt
forðum.
Að staðfesta drauminn
Nokkm eftir að mig dreymdi þetta, var ég ein á
ferð í bíl út eftir Hrafnkelsdal. Skyndilega sest
maður inn í bílinn, virtist hann vera móður og
mikið að flýta sér. Mér leyst ekkert á þetta og
stoppa, en þá hverfur hann. Eg taldi þetta þá
hljóta að vera einhvem misskilning í mér, og
ek af stað aftur. Finnst mér þá maðurinn vera
í aftursætinu og lít í baksýnisspegilinn til að
sanna að þetta væri ímyndun. En hann var þar,
það sá ég vel. Hugsaði ég þá að skárra væri að
hafa hann í framsætinu, heldur en þessi ónot
í bakið, í sama bili situr hann þar. Eg ók nú
eins hratt og ég þorði og ákvað að stansa á
hlaðinu á næsta bæ, en skyndilega fer mað-
urinn úr bílnum og allt er orðið eðlilegt aftur.
Síðar gerði ég mér grein íyrir því, að þetta
er vegalengdin sem Gunnlaugur hljóp undan
sínum banamönnum. Hann var að staðfesta
drauminn.
82