Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Qupperneq 157

Nokkrar smásögur frá æskuárum mínum á Seyðisfirði
Gifturík björgun
Nú ætla jeg að segja frá atburði sem skeði
þegar jeg var drengur og átti heima í Hlöðunni
svokölluðu. Jeg man ekki vel hvað gamall
jeg var orðinn, líkast til 8 — 9 ára, kannski
10, varla eldri. Geta verður þess áður en jeg
fer lengra, að það bjó öldruð kona í húsi sem
var áfast við Hlöðuna. Wathne ljet byggja
þetta hús handa henni, upp úr gömlu fjósi
og hefði því mátt heita íjós eins og Hlaðan.
Kona þessi hjet Katrín Guðmundsdóttir, hún
bjó þar ein og hafði aldrei gifst, eða verið við
karlmann kennd, og lifði af handafla sínum, en
stundaði hænsnarækt seinna. Hún var okkur
krökkunum góð, en þó höfðum við strákamir
gaman af að glettast við hana annað slagið,
og jeg man það að þegar við vomm að meiða
okkur, og fórum að skæla þá sagði Katrín: „O
vertu harður“ eða „bíttu á jaxlinn og bölvaðu
í hljóði.“
Svo verð jeg að geta annarrar konu, hún
hjet Oddbjörg Sigurðardóttur og átti heima út
á Strönd. Hún var nokkurs konar einsetukona
líka eins og Katrín en ekki eins gömul og
hún. Oddbjörg mun hafa verið um fertugt eða
fimmtugt þegar hjer var komið. Hún var stutt
og digur budda, mætti næstum segja að hún
væri jöfn á alla kanta, og hafði aldrei gifst
frekar en Katrín.
Barngóð var hún og sagði þeim oft sögur,
böm sóttust því mikið eftir að vera með henni.
Jeg minnist ekki að hafa sjeð jafn lágvaxinn
kvenmann, hvorki fyrr nje síðar, þegar jeg
var um fermingu þá náði hún mjer varla í öxl.
Ekki get jeg sagt hvað hún stundaði, jeg held
að það hafí ekki verið neitt sjerstakt, nema að
hún spáði í spil og það verð jeg að segja að
hún var spámannlega vaxin, enda þótti margt
rætast sem hún sagði.
Þá verð jeg að geta þess, að faðir minn
átti bát (norska skektu) sem hann notaði til
aðdrátta að heimilinu og í ýmislegt smá skjögt.
Skektan var oft bundin í krikanum innan við
þurrkreitinn, neðan við veginn, þar hagaði
Sigríður Gunnarsdóttir, ( Sigga systir.) Eigandi myndar:
Hallgrímur HaUgrímsson.
þannig til, að um flóð var hún á floti, en á
þurru urn fjöru. Við krakkarnir vorum oft
að leika okkur í henni, sjerstaklega þegar
hún var á floti. Jeg man ekki vel hvað mörg
við vorum þar í þetta sinn, en Sigga og Sella
systur mínar voru þar og jeg. Við fómm öll
út í þá hliðina, sem ljær var grunninum, og
horfðum út fyrir borðstokkinn niður í sjóinn
Við Sigga vomm á sömu þóftinni, og hún
nær borðstokknum, en vegna þess að jeg vildi
vera einn á þóftinni, en hún vildi ekki fara
burt, þá smá ýtti jeg henni eftir þóftinni út
að borðinu. Jeg ætlaði að fara að róa með
priki sem jeg hafði, og þurfti því að komast
að ræðinu, en svo fór jeg að mgga skektunni
af stríðni, þá vissi jeg ekki fyrr til en Sigga
valt útbyrðis í sjóinn. „Jæja þar Ijckkstu nóg
155