Strandapósturinn - 01.06.1992, Side 59

okkur. Það var sýnilegt að hann myndi lenda á okkur í þessu veðri
og þá hugkvæmdist mér það . . . ég var ungur og léttur frekar þá
. . . að ég greip höndum um framstaginn og klifraði upp eftir
honum þangað til ég kom luktinni í brjósthæð. Þá lifnaði Ijósið og
lýsti vel þegar það fékk skjól. Það skipti engum togum að togarinn
gefur hljóðmerki sem þýddu „ég hef fullt aftur á“, og þá var hann
kominn svo nálægt að strákarnir sögðu að það hefði verið hægt að
ná til hans með haka, í stefnið á honum og það stefndi á miðjan
bátinn hjá okkur, lítinn níu tonna trébát.
Þarna munaði sem sagt mjóu . . .
En þó mjög vel gert af honum að bakka á fullu á trollið.
1 þessu framhaldsspjalli við Jóhannes Jónsson frá Asparvík um há-
karlaveiðar vœri ekki úr vegi að frœðast dálítið nánar um þau verkfceri
sem notuð voru á þessari tíð í sambandi við veiðarnar.
Gætirðu lýst þessum veiðarfærum svolítið nánar?
Já, ég held ég ætti nú að geta það því ég var nú við þetta í svo
mörg ár og handlék öll þessi verkfæri. Eg vil þá geta þess í upphafi
að einmitt þessi verkfæri sem við handlékum þarna á þessurn bát
sem ég var á eru nú á Þjóðminjasafninu og þar getur fólk séð þau.
En nöfn á þessum verkfærum eru sjálfsagt einkennileg fyrir nú-
tímamenn. Það var til dæmis þegar við komum til miða að þá
tókum við drekann og festurn forhlauparanum við drekann. Þú
vildir kannski vita hvernig þetta var útbúið. Drekinn var smíðaður
þannig að tekinn var svo sem 120 sentimetra langur sívalningur og
neðan á hann voru settar í kross nokkurs konar flaugar úr eik.
Þessu var fest neðan á endann. Svo var úr armi hverrar flaugar
tekinn listi allsterkur og látinn ná upp á miðjan legg á sívalning-
num og fest þannig. Þetta var úr hverri flaug. Svo á milli sívaln-
ingsins og þessara lista var sett grjót og svo riðað yfir með neti.
Þetta var þungt og þá urðu flaugarnar eins og ankersflaugar. For-
hlauparinn var keðja, tíu til fimmtán faðma löng, frekar grönn
keðja á svona litla báta og henni var fest í drekann. Svo í efri enda
forhlauparans var línunni fest — línunni sem við lágum fyrir —
og línan var kaðall og hann yfirleitt um 120 faðma langur, það fór
eftir dýpinu sem legið var á hve mikið var gefið út. Stundum var
57