Strandapósturinn - 01.06.1992, Qupperneq 96

vorum við mikið útivið. Sundlaugin hafði þó sérstakt aðdráttarafl
fyrir þá bræðurna og oft var svamlað þar tímum sarnan. Þeir voru
báðir sundmenn miklir og kunnu margar aðferðir í greininni en
ég buslaði þarna með þeim mér til hressingar enda fákunnandi í
íþróttinni, hafði aðeins náð einu stigi í sundi meðan ég dvaldi í
héraðsskólanum á Núpi nokkrum árum áður.
Á annan í páskum gekk á með dimmum snjóéljum en á milli var
bjart og sájafnvel stundum til sólar. Þeir bræður léku sér þá að því
að stinga sér í laugina og synda einu sinni yfir hana en hlaupa upp
úr og velta sér í sköflunum. Ég dáðist að hreysti þeirra og langaði
til að leika þetta eftir þeim, en það tók mig þó nokkurn tírna að
yfirvinna óttann við hin snöggu viðbrigði sem þetta hafði í för
með sér. Að lokum hafði ég mig þó í þetta en með hálfum huga.
Ég stakk mér í laugina, svamlaði þar um stund með mitt eina stig í
sundi, en hljóp síðan upp úr eins og þeir bræður og fleygði mér í
skaflinn. Þetta voru ægileg viðbrigði fyrst í stað, mér sortnaði fyrir
augurn og það var eins og ég ætlaði ekki að ná andanum. En þetta
lagaðist furðu fljótt, og ekki leið á löngu þar til ég hætti að taka
þetta nærri mér, vildi ekki með nokkru móti vera eftirbátur
bræðranna í þessari grein, alveg nóg að horfa upp á það hvað þeir
voru mér langtum fremri í sundíþróttinni.
Eftir hátíðisdagana kvaddi ég heimilisfólkið allt í Reykjarfírði,
þakkaði höfðinglegar móttökur og skemmtilegar samverustund-
ir. Hélt að svo búnu heimleiðis að nýju. Ég kom við á hverjum bæ
eins og landshornaflakkari og hefði sennilega orðið fyrirmyndar
förumaður, ef ég hefði fæðst 100 árurn fyrr. Seint um kvöld kom
ég svo í Bolungarvíkursel og þar gisti ég um nóttina hjá þeim
sæmdarhjónum, Jóni Elíassyni og Jakobínu Þorleifsdóttur. Þau
voiu vinafólk foreldra minna. Jón gisti alltaf hjá þeim þegar að
hann dvaldi á Horni í eggtíðinni og Hansína dóttir hans, dvaldi
æðioft hjá mömmu við saumaskap og fleira um svipað leyti árs.
Þegar ég vaknaði morguninn eftir var hæglætisveður, skýjað en
úrkomulaust og sex stiga frost. Ég bjó mig strax af stað, en nú vildi
gamla konan endilega að Elías, sonur þeirra, gengi með mér upp í
Skörðin, eins og heimamenn nefndu Göngumannaskörð, en um
þau lá leið mín að þessu sinni. Við héldum því tveir af stað upp til
94