Strandapósturinn - 01.06.1992, Side 100

verkurinn breyttist ekki og ef ég hreyfði mig hið minnsta hljóðaði
ég upp af sársauka. I þessu ástandi fór ég samt að basla við að færa
ólarnar á bakpokanum mínum þannig að þverólin gæti legið við
bakið, þar sem verkurinn var sárastur.
Og þetta hafðist með hálfgerðum harmkvælum að vísu. En þá
var að brölta á lappir. Það kostaði allskonar sársaukastunur, æ og
óp en hafðist þó með hörkunni. Hver ósjálfráð hreyfing eða
óákveðin gerði mér lífið leitt. Um leið og ég staulaðist af stað þrýsti
ég bakpokanum eins fast að mjóhryggnum og kraftarnir leyfðu.
Ekki fór ég hratt yfir og á leiðinni upp hálsinn nam ég æðioft
staðar, enda varð ég að sigta ut hvert skref og það var alls ekki
auðvelt þarna í brattlendinu. Mér fannst á tímabili ótrúlegt að ég
kæmist nokkurn tíma til rnanna með þessu áframhaldi og stund-
um hvarflaði að mér að gefast hreinlega upp og leggjast þarna
fyrir. Ég greip til lítillar vasabókar sem ég hafði meðferðis og fór
að reyna að pára í hana lýsingu á ástandi rnínu og hvað skeð hefði,
ef svo illa færi að þetta yrði mín síðasta gangá. Oft hafði mér verið
þungt í sinni þennan vetur og kom þar fleira en eitt til. Atti hann
kannski að enda með því að ég yrði hér úti eins og aflóga flökku-
kind, því auðvitað var þetta ferðalag mitt algerlega þarffaust,
erindið ekkert sem hægt var að nefna því nafni. Mig hryllti við
hugsuninni, en komst þó ekki hjá því að hafa hliðsjón af henni
eins og á stóð. En aftur tölti ég af stað, fet fyrir fet eins og nírætt
gamalmenni, sársaukastunurnar liðu frá mér útí ískalt vetrarloft-
ið og stundum fannst mér eins og þær gætu jafnvel orðið mín
hinsta kveðja til allra sem ég unni, ástvina rninna, æsku minnar,
óska minna og drauma, kveðja til lífsins á þessari blessuðu jörð.
Og allt í einu varð mér litið til sjávar. Þarna niðri í sandshorninu
sáu fyrrum skyggnir rnenn eitthvað á ferli þegar dimrna tók. Það
var eins og þar væru menn á reiki aftur og fram um sandinn,
sögðu sumir, og alveg eins og þeir væru að leita einhvers. Voru
þetta kannski svipir skipverjanna af Draupni enn að vitja líkams-
leifa sinna? Hvað gat annars bundið þá svona lengi við þessa
eyðivík? Áttu þeir ekki að vera komnir til himnaríkis fyrir löngu?
Og ef svo færi að ég yrði úti hérna á hálsinum, átti það þá að verða
hlutskipti mitt að eigra hér um í draugslíki næstu áratugina? Voru
98