Strandapósturinn - 01.06.1992, Side 106

Morguninn eftir var ég svo illa haldinn að ég gat ekki reist
höfuð frá kodda og er lnisfreyja kom til mín með kaffi og meðlæti,
treysti ég mér ekki til að neyta þess, gat naumast hreyft hausinn
nema með kvölum. Eg lá bara þarna eins og afvelta gemlingur í
bólinu og starði út í loftið. Skrýtið að ég skyldi vera með öllu
hitalaus. Hver skrambinn gat þetta verið? Við ræddum þetta aftur
og fram en komumst ekki að neinni skynsamlegri niðurstöðu.
Þetta var illt en gat naumast verið lífshættulegt, hlaut bara að taka
sinn tíma eins og aðrir umferðakvillar, þó að þetta hefði nú ekki
beinlínis þeirra einkenni. Húsfreyja reyndi nokkrum sinnum að
skjóta að mér gamanyrðum, lét meðal annars í það skína að nú
væri karl ekki til stórræðanna, en ég gat lítið tekið undir slíkt, þoldi
ekki einu sinni að hlæja eins og maður.
Eg lá því þarna grafkyrr til kvölds, En er leið á nóttina fór mér
heldur að skána, fann minna til þegar ég hreyfði mig og næsta
morgun gat ég sest upp án þess að gefa frá mér sársaukastunu.
Eftir þetta fór mér svo ört batnandi og á þriðja degi kvaddi ég
heimilisfólkið í vitanum og hélt heimleiðis. Eg kveið því svolítið
um leið og ég lagði úr hlaði að aftur mundi sækja í sama horfið
fyrir mér þegar ég færi að erfiða að nýju, en af því varð ekki sem
betur fór.
Nokkru síðar fór ég vestur í Hnífsdal til sjóróðra og smátt og
smátt gleymdi ég þessu undarlega sjúkdómstilfelli. Það liðu mörg
ár þar til ég varð aftur var við þetta og þá í mun minna mæli en
áður. Ég ræddi þá um þetta við lækni og taldi hann miklar líkur til
þess að hér hefði verið um svo kallað Þursabit að ræða, en það væri
takverkur sem stafaði af skyndilegum samdrætti í vöðvum og
orsakaðist ekki sjaldan af snöggum og óvæntum viðbrögðum. Ég
nefndi þá tiltæki mitt við sundlaugina í Reykjarfirði forðum.
„Ja-há, þarna gæti hundurinn legið grafinn" sagði hann og glotti
við.
104