Strandapósturinn - 01.06.1992, Síða 148

áður. Þetta sýnir okkur að Níels hefur ekki ætlað að hætta rekstri
íshúsa sinna, heldur reist nýtt sjóarhús í stað þess gamla og endur-
bætt garnla íshúsið.
Hér hefur varla verið minnst á sjósókn Níelsar, en á árinu 1933
tóku sjóferðir hans að strjálast. Þetta ár reri hann fyrst 13. júlí, þá
með Sörla Hjálmarssyni á Gíslabala og beittu þeir nýrri síld frá
Jóni Magnússyni á sex línur. Lögðu síðan aflann inn hjá Jóni
Sveinssyni kaupmanni.
1. mars 1934 er fært í dagbókina með annarri hendi: „Níels
Jónsson dó í dag klukkan 4.20“ og hefur þá verið tæpra 64 ára.
Niðurstöður
Dagbækur Níelsar Jónssonar á Gjögri veita gott yfirlit yfir starf-
semi íshúss sjávarbónda. Sennilegt er þó að óvenju margir þættir
komi fram í rekstri íshúsa Níelsar. Skýringin getur verið að húsin
voru í góðri verstöð, sjósókn drjúg frá nágrannabæjunum og
talsvert um aðkomubáta þar á miðunum, bæði gufuskip og vél-
báta. Góð síldarmið voru þar fyrir utan og síldin gekk inn á
Húnaflóa.
Bækurnar sýna okkur að síld var langalgengasta beitan á þess-
um slóðum. Stundum veiddu menn smokk og krækling og þeir
áttu kræklingsplóga þar á bæjum. Einstaka sinnum frysti Níels
smokk, en síldarfrysting sat í fyrirrúmi. Hann frysti í pönnum,
blandaði ísinn salti og frysta síld setti hann í frystikassa. En fyrir
kemur að hann kemur nýrri síld beint í frystikassa. Þessir kassar
voru víða hjá bændum á þessum slóðum, jafnvel þeim sem ekki
áttu íshús.
Þá eru beituskiptin efdrtektarverð. Sjósóknin var að sjálfsögðu
mjög undir því komin að sjómenn hefðu næga og góða beitu. Oft á
tíðum reru menn ekki ef þeir höfðu ekki síldarbeitu. Menn deildu
því oft síld sín á milli ef einhver eða einhverjir höfðu fengið
eitthvað. Níels seldi sjómönnum beitu, einkum á gufuskipum og
vélbátum. En hann og sjómenn sem reru frá næstu bæjum keyptu
líka beitu af síldarbátum og togurum. Þá þurftu nrenn að fara til
146