Andvari - 01.01.2014, Síða 13

SVAVAR GESTSSON
Lúðvík Jósepsson
Aftan á notuðu umslagi er þetta skrifað:
„Ég var aðeins 5 ára gamall þegar móðir mín tilkynnti dálítið hátíð-
lega að nú yrðu miklar breytingar á heimili okkar. Hún sagði mér að
nú væri að koma til okkar maður sem ætti að búa með okkur og að
hann yrði maðurinn sinn. Hún sagði: Þú getur kallað hann pabba þinn.
Þessar fréttir móður minnar komu mér mjög á óvart. Við höfðum alltaf
búið saman tvö, ég og hún. Ég vissi að vísu að ég átti engan pabba eins
og krakkarnir sem ég lék mér við. Ég hafði þó skilið að faðir minn átti
heima einhvers staðar langt í burtu. Hann bjó í öðrum firði og ég hafði
aldrei séð hann. Reyndar fór það svo að ég sá hann ekki fyrr en ég var
18 ára gamall. Frá fæðingu hafði móðir mín verið mér allt. Hún hafði
búið ein með mig, þar til þessi mikla breyting varð á heimili okkar.
Hún hóf búskap að nýju með Einari Brynjólfssyni sjómanni á Norðfirði.
Breytingin varð mikil fyrir mig. Einar reyndist mér vel. Hann var mér
góður, en þó fór það svo að ég gat með engu móti kallað hann pabba
minn. Heima kallaði ég hann jafnan Einar, en þegar ég talaði um hann
í öðrum húsum, kallaði ég hann fóstra minn. A þessum árum átti ég
heima uppi á svonefndum Melum.“'
Þetta sem hér fór á undan skrifaði Lúðvík Jósepsson á efri árum.
Hann brá oft á það ráð að skrifa aftan á notuð umslög; ég er með bunka
af slíkum umslögum við hendina. Mamma Lúðvíks hafði verið honum
allt, stendur þar, enginn faðir vildi eiga hann til að byrja með.
Hver var þessi maður sem skrifaði æviminningabrot aftan á notuð
umslög á efri árum? Hann var sá sem færði út landhelgina. Hann var
kommi. Hann var skemmtilegur. Hann tók ofan gleraugun þegar hann
var að ljúga. Hann var frá Neskaupstað. Ég hef ekki hugmynd um það
hver hann var. Svona eru svörin, sum út í hött. Það eru liðin 20 ár síðan
hann dó og 100 ár frá því að hann fæddist. Þegar hann fæddist var
hann eiginlega eins óskilgetinn og hugsast getur. Eiginmaður móður
hans vildi ekki gangast við honum og barnið var kennt öðrum sem