Andvari - 01.01.2014, Side 126

124
SVEINN EINARSSON
ANDVARI
(Hún hikar. Lucifer bistari og með spekings róm):
Heimsins Ijós er lygaljós
Ljær inu illa skin og hrós;
Gróðurlausan lífsins dal
Ljóma falskan sveipar í
Geimir bak við geisla ský
Hræ kös lasta, lífsins val.
Yfir kulda’og kvölum býr það
Kærleikurinn sjálfur flýr það.
Sína heimtar þjónkun því
Þögn og leyni framda í,
Oll í laumi góðverk gérð
Geti þau heitið nokkurs verð.
Leynist svo hans líf og styrkur
I ljósinu sem þið kallið myrkur.
(Með hátíðlegum og sannfærandi rómi)
Þig í kring það skín nú skært.
Skundaðu inn!
Auður: Ég veit ei hví
Mér finnst ég hafi orð þín ært
Aldrei fyrri trúði’ég því
Að ljósið væri ljótt og svart
En lága myrkrið frítt og bjart.
(Færist nær hikandi)
En ég kem ekki inn með þér!
Annað mér á höndum er
Það sálin er sem eg með fer
Hans Jóns míns. - Þriðja mannsins míns!
Meistari láttu’ hann njóta síns
Ins góða. - sem hann gjörði fyr.
Láttu’honum opnast lífsins dyr,
Leiddu’ hann í fögnuð herra þíns.
Ég veit að sönnu’in síðstu ár
Hann syndgaði meira en allra fyrst
Þá hafði hann líka þróttinn misst
Þá freistaði hans einhver árin [sic].
Ef séra Björn minn eða eg
Af honum slepptum vorri hendi
Þá útá einhvern villu veg
Hann vanaleiði-temin sendi.
Sú ein var bótin í þeim hættum
Að oftast nærri við hans gættum.
Konan er verndar vættur manns
Villtum af braut ins rétta og sanna
Sem framum vingulmörk freistinganna
Fylgjir honum, sem skugginn hans,
Því svo er margur myrkfælinn
Maður að hræðast skuggann sinn,