Heilbrigt líf - 01.06.1947, Síða 44

Einarsdóttir, ekkja Stefáns Eiríkssonar alþingismanns í
Árnanesi, af sérstökum ástæðum ekki vel fyrirkölluð, svo
sem fyrir gat komið um þá mætu konu, eins og reyndar
ýmsar aðrar heldri manna konur þar um sveitir á þeim
tímum. En Guðrún í Árnanesi var mikils metin ljósa 2—3
kynslóða sveitarinnar. Með því að héraðslæknirinn var
f j arverandi úr héraðinu, þótti styrkur að því, að Eymundur
væri nærri staddur. Hann kom með töng sína upp á vasann.
Barnið skilaði sér, en áverki lítils háttar á hvirfli þess
bar því vitni, hvar rjálað hafði verið við. Þorleifi duldist
ekki lengi, að sú aðgerð hafði engin áhrif getað haft á
gang fæðingarinnar, enda liggur í augum uppi, að
„fæðingarlæknirinn“ hefði með jafngóðum og reyndar
betra árangri mátt klípa tönginni í nefið á sjálfum sér.
R. Á. harmar það, að ,,fæðingartöng“ Eymundar í
Dilksnesi skuli ekki hafa varðveitzt til geymslu í safni
læknadeildar háskólans, og get ég vel tekið undir það með
honum. Hins vegar greinir okkur verulega á um, í hverju
skyni hún hefði átt að vera þar til sýnis. Hann hyggur,
að töngin hefði orðið til vegsemdar skottulæknum liðinna
tíma, en ég ætla, að hún hefði á áþreifanlegan hátt sýnt
ömurlegt umkomuleysi jafnvel hinna merkustu þeirra. Að
mínum skilningi er fátt átakanlegra en það menningar-
ástand þjóðarinnar langt fram á vora daga, að menn af
gerð og getu Þorsteins í Kjörvogi og Eymundar í Dilks-
nesi skyldu dæmast til þeirrar niðurlægingar að þurfa
að iðka lækningar af þeirri vankunnáttu og vanefnum,
sem óræk raun ber vitni um, og landsmenn að eiga
unnvörpum líf og heilsu undir þvílíku káki og öðru að
sama skapi verra og hættulegra sem langflestir skottu-
læknar voru á allan hátt minni fyrir sér en þessir tveir
óneitanlega mikilhæfu menn. Það kynni þó að vera enn
átakanlegra, að til skuli vera vor á meðal ríkislaunaðir
ráðunautar almennings, er telja sér sæma að hefja skottu-
42 Heilbrigt líf
\