Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 81

1 SLÖNGUBÆLI BUTANTAN 1 BRAZILlU
hnappurinn veldur karlmönn-
unum óþægindum — lyfti slöng-
unni upp, og ég sá, að hún var
um metra á lengd.
„Nú skuluð þér sjá,“ sagði
hann og stökk upp á steinvegg-
inn, sem var á milli slöngubæl-
isins og áhorfenda, og veifaði
slöngunni fyrir framan mig.
Hún var reið og það skrjáfaði í
þykkildisplötunum á halanum á
henni 'eins og í bambusrunna í
hvassviðri.
„Þér megið taka hana,“ sagði
hann vingjarnlega.
,,Ég er svo óhreinn á hönd-
unum,“ sagði ég.
„Þér megið líka klappa henni,“
sagði hann.
Ég klappaði henni. Það var
ekki svo slæmt. Ég klappaði
henni oft, ég strauk eftir
hryggnum á henni og tók utan
um hana. Mér óx kjarkur. Ég
kitlaði hana á nefinu. Það er
ekki oft sem maður fær tæki-
færi til að kitla skellinöðru á
nefinu. Það er tóm vitleysa,
þegar menn eru að tala um
slöngur sem „slímug skriðkvik-
indi“. Drottinn skapaði að vísu
slöngurnar sem skriðdýr, en þær
eru ekki slímugar. Þær eru
þægilegar viðkomu. Nánast eins
og svalt rúskinn. Hvorki þval-
75'
ar né slímugar. Alveg þurrar.
Hún hvæsti bara dálítið og
skellti með halanum.
„Þér megið taka hana,“ sagði
maðurinn aftur.
„Hafið þér aldrei verið bit-
inn?“ spurði ég til að tala um
eitthvað annað.
„Átján sinnum,“ sagði hann.
„En ég hef alltaf fengið serum,
og aðeins fjórum sinnum verið
hætt kominn. Það var eftir
skellinöðrubit.“
„Jæja,“ sagði ég. „Ég má ekki
vera að því að taka hana. Sýn-
ið mér nú, hvernig þér tappið
af henni eitrið.“ Ég óttaðist,
að krónan mín færi að hætta
að hafa áhrif öllu lengur.
„Sko til,“ sagði hann. Hann
tók sáratöng upp úr vasanum
og með henni lyfti hann grá-
hvítri húðfellingu í efra skolti
slöngunnar, vafði hana upp, og
komu þá í ljós tvær þriggja sm
langar, bognar höggtennur. Þær
voru nærri hvor annarri,
sprottnar úr sömu rót. Svo
snert hann aðra tönnina með
tönginni. Samstundis myndað-
ist stór, gulur dropi á tann-
broddinum. Hann hélt áfram að
stækka unz hann datt niður í
neðri skoltinn.
, „Þetta er eitrið,“ sagði hann..