Úrval - 01.12.1949, Side 88

86
ÚRVAL
henni og japlaði á engisprettu,
íhugull á svipinn. Hann gaf
engan gaum að því sem fram
fór rétt hjá honum. Hreyfing-
ar slöngunnar urðu smám sam-
an hægari. Að lokum lá hún
hreyfingarlaus á hryggnum með
uppglennt ginið, steindauð.
„Þér getið stungið eins mörg-
um slöngutönnum í froskinn og
nálum í nálapúða." sagði Cæs-
ar. „Það sakar froskinn ekki,
en slöngurnar munu drepast.
Og þó er froskurinn meinlaus-
asta dýr, sem til er, hann bít-
ur aldrei, og þótt hann biti,
mundi bit hans vera alveg skað-
laust. Eiturkirtlarnir eru und-
ir húðinni, og ef hann lendir í
hættu, getur hann sprautað
mjólkurlitu eitrinu góðan spöl.
Ef nokkrir dropar af eitrinu
komast upp í mann eða dýr, er
dauðinn vís. En sé froskurinn
látinn óáreittur, er hann mein-
leysið sjálft.“
Og svo áttum við aðeins eftir
að taka nokkrar myndir af
slöngu, sem gleypti frosk, og
nokkrum smáatriðum, sem tal-
in voru nauðsynleg í kvikmynd
stofnunarinnar.
Þegar ég kvaddi Cæsar, gaf
hann mér að skilnaði þrjár
þurrkaðar þykkildisplötur af
skellinöðruhala.
C\D^C\3
Vélamenning á hæsta stigi.
Ung, dönsk stúlka er nýkomin til New York og á að gæta
þar barna á heimili efnafólks. Eftirfarandi orðaskipti, sem áttu
sér stað milli stúlkunnar og nítján ára sonar á heimilinu, er að
okkar áliti ágætt dæmi um danskt hispursleysi og ameríska
tæknimenningu:
Vinkona okkar og hinn ungi sonur á heimilinu eru tvö ein í
bíltúr. Það er heitt í bílnum, að minnsta kosti hefur unglingnum
verið eitthvað þungt um andardráttinn, því að hann styður á
hnapp til að setja loftræstinguna í bílnum af stað. Frískur and-
vari blæs upp við fætur þeirra, og vill þá svo til, að hann feykir
pilsunum góðan spöl upp fyrir fagurlega sköpuð hné ungmeyj-
unnar. Hún lætur sér hvergi bregða, en segir hálfgremjulega:
,,Æ, þið Ameríkumenn, með allar ykkar vélar! Notið þið aldrei
hendurnar? . . . .“
— Mandens Blad.