Úrval - 01.12.1949, Síða 117

ÆVISAGA DICKENS
115
manns síns. Hinir stöðugu
bamsburðir gerðu sitt til að
lama hana, og eftir fæðingu tí-
unda barnsins var eins og hún
tapaði sér; en raunar hafði eig-
inmaðurinn alltaf farið með
hana eins og barn, jafnvel þeg-
ar hún var á bezta skeiði. Þau
höfðu sennilega unnazt eins
mikið þegar þau giftust og títt
er um unga elskendur; það er
þau höfðu þráð hvort annað
nægilega mikið til þess að ganga
í heilagt hjónaband; en tvennt
hafði spillt hjúskap þeirra þeg-
ar í upphafi; fyrst minning
hans um Maríu Beadnell, og síð-
an minningin um Maríu Hog-
arth. Kata hafði fljótt orðið
þess vör, að hún var einskonar
vara-eiginkona; en þar sem hún
var rólynd og hæggerð að eðlis-
fari, hafði hún iátið það gott
heita; og þegar Georgina tók
að sér ráðmennsku á heimilinu,
varð hún fremur þakklát en
gröm. Það sem gerði henni lífið
erfiðast, og neyddi hana loks
til að stinga upp á því, að þau
skyldu slíta sambúðinni, voru
hinir stöðugu árekstrar, sem
stöfuðu af gerólíku skap-
ferli þeirra. Þessir árekstrar
færðust í vöxt eftir því sem ár-
in liðu, og það var skömmu eft-
ir að Household Words kom út
árið 1849, að hún minntist fyrst
á skilnað.
I nokkur ár var hann andvíg-
ur skilnaðarhugmyndinni. Hann
hélt því fram við konu sína, að
fyrsta skylda þeirra væri að sjá
um velferð barnanna og því
yrðu þau að búa saman áfram.
Ekki er kunnugt að hann hafi
skýrt henni frá höfuðástæðunni
fyrir mótþróa sínum gegn skiln-
aði, en hún var sú, að slíkt gæti
skaðað hann sem rithöfund, því
að hann hafði einkum aflað sér
vinsælda með lýsingum sínum
af fögru heimilislífi og ham-
ingjusömu hjónabandi. Auk þess
var hann barn sinnar aldar, og
skirrðist við að ganga í ber-
högg við það, sem var talið
rétt og siðsamlegt. Það lágu því
margar gildar ástæður til þess,
að hann óskaði ekki skilnaðar
við konu sína; og ef hann hefði
ekki verið jafnbráður og ör-
lyndur og hann var, og hefði
ekki ofgert sér við ritstörfin,
myndi aldrei hafa komið til
samvistarslita.
Hogarthfólkið átti sinn mikla
þátt í að upp úr slitnaði með
þeim hjónunum. Tengdaforeldr-
ar hans og skyldulið eiginkon-
unnar reyndi að hafa sem mest
gott af honum, það dvaldi oft
langdvölum á heimili hans, jafn-
vel þegar hann var fjarver-
andi, og hann varð stundum að
borga reikninga þess. Honum
féll hvergi nærri vel við tengda-
fólk sitt, og Georgina virðist
hafa verið á bandi hans, en
fyrir það féll hún sjálf í ónáð,
og það var farið að piskra um,
hve óviðeigandi það væri, að
hann léti mágkonu sína ráða
öllu á heimilinu. Þetta skraf
barst Dickens til eyrna, og varð