Úrval - 01.12.1949, Side 120

118
ÚRVAL
yfirlýsingu, sem hann afhenti
umboðsmanni sínum, Arthur
Smith, og bað hann að sýna
hverjum þeim, sem trúði gróu-
sögunum um hann, svo og þeim,
sem vildu hnekkja rógburðin-
um. í ákafa sínum að hreinsa
Dickens, fór Smith lengra en
hann hafði leyfi til, og sýndi
blaðamanni einum yfirlýsing-
una. Afleiðingin varð sú, að
bæði Ávarpiö og yfirlýsingin
birtust í blaðinu Tribune i New
York og síðar í enskum blöð-
um, til mikils álitshnekkis fyrir
Dickens.
í yfirlýsingunni segir hann
m. a.: „Við hjónin vorum óham-
ingjusöm í hjónabandinu í mörg
ár. Engum, sem þekkir okkur
vel, getur hafa sézt yfir það,
að við eigum afar illa saman að
skapgerð og lundarfari . . .
Oft og einatt hefur ekkert
staðið í vegi fyrir skilnaði okk-
ar nema systir frú Dickens,
Georgina Hogarth. Frá því að
hún var fimmtán ára hefur
hún helgað sig heimili okkar
og börnum. Hún hefur verið
leiksystir þeirra, fóstra, kenn-
ari, vinur, verndari, ráðgjafi og
félagi . . . Ég veit ekki, hvað
orðið hefði um þau, ef þessarar
frænku þeirra hefði ekki notið
við, hennar, sem alizt hefur upp
með þeim, sem þau elska, og
sem fórnað hefur beztu árum
æsku sinnar fyrir þau. Hún hef-
ur ávallt gert allt, sem í henn-
ar valdi stóð, til þess að koma
í veg fyrir að við hjónin skild-
um . . .
Tvær illa innrættar mann-
eskjur hafa (eftir því sem mér
er sagt og mér er persónulega
kunnugt um), tengt þennan
skilnað við nafn ungrar konu,
sem ég virði og dái. Ég vil ekki
endurtaka nafn hennar — ég
virði það of mikið til þess. Ég
legg við heiður minn, að dyggð-
ugri og flekklausari vera en
þessi unga stúlka, er ekki til á
jörðu hér. Ég veit að hún er
hrein og saklaus, og engu síðri
en mínar kæru dætur. Enn-
fremur er ég þess fullviss, að
þegar frú Dickens hefur fengið
þessa yfirlýsingu frá mér, þá
muni hún trúa henni, bæði
vegna þeirrar virðingar, sem ég
veit að hún ber fyrir mér, og
svo vegna hins, að hún hefur
aldrei tortryggt mig, þegar hún
hefur verið eins og hún á að
sér . . .“
Dickens tók sér „ákaflega
nærri“, þegar þetta „einka-
skjal“ birtist í ensku blöðunum
sumarið 1858, og bað þegar
lögfræðing sinn að tilkynna
Kötu, „að ég er á engan hátt
samþykkur þessari birtingu; að
það getur ómögulega móðgað
neinn í öllum heiminum meira
en mig; og að það hefur vald-
ið mér miklum sársauka og
harmi“. En sjálf.saumkun hans
gerði það að verkum, að hann
gat ekki sett sig í spor konu
sinnar; því að hin prentaða full-
yrðing, að hún hefði vanrækt