Úrval - 01.08.1951, Blaðsíða 25

VORÞYTUR í BLÖÐI
23
hann að það var önnur hönd
.Nónu. Og þá var það sem hann
vaknaði skjálfandi við brjóst
Nónu, mjúk og lítil.
Farley lagði á múlasnann
skömmu eftir dögun morguninn
eftir og lagði af stað út á rein-
ina þrjá mílufjórðunga í burtu.
Þegar hann var kominn upp á
fyrsta ásinn um 200 metra frá
kofanum, nam hann staðar og
leit við.
Boone Timmons var enn í fel-
um, en Nóna stóð við kínatréð
i garðinum. Hún stóð grafkyrr
eins og alltaf þegar hún lagði
við hlustir. Úr þessari fjarlægð
var Nóna eins og telpukrakki,
lík því sem hún var þegar Far-
ley sá hana fyrst fyrir mörgum
árum. Jafnvel svona langt í
burtu gat hann séð morgungol-
una snerta pilsið um granna fót-
leggina og fara mjúkum hönd-
um um lokka hennar.
„Stattu upp!“ kallaði hann til
inúlasnans, hærra og höstugleg-
ar en nauðsyn krafði, og asninn
.lötraði yfir ásinn unz kofinn var
úr augsýn.
Farley minntist þess ekki að
hafa á 28 ára langri ævi sinni
plægt jafnmikið á einum degi
og þennan dag. Múlasninn var
endurnærður eftir vetrarhvíld-
ina og Farley knúði hann áfram
þangað til hann gljáði allur af
svita. Hann stanzaði aldrei þenna
dag nema til að hvíla asnann.
Hann gaf sér ekki einu sinni
tíma til að borða matinn, sem
Nóna hafði útbúið handa hon-
um. Er leið að sólsetri var hann
orðinn magnlítill í hnjánum, og
honum fannst sem allur sviti
væri sprottinn út úr líkama sín-
um, en hann hélt áfram að
plægja. Því meira sem hann
plægði, því minna þurfti hann
að hugsa. Jafnvel eftir sólsetur
hélt hann áfram, unz orðið var
svo skuggsýnt, að hann gat ekki
lengur séð hvort plógförin voru
bein. Og hann vissi að ekki var
til neins að vera þarna lengur.
Þegar Farley hafði látið asn-
ann í hús og þvegið sér, fór hann
inn í eldhús og settist hjá elda-
vélinni meðan Nóna lauk við að
búa til matinn. Nóna var glað-
leg og skrafhreifin við mat-
reiðsluna. „Hvað segirðu við því
að stinga upp kálgarðsholuna
mína þegar þú ert búinn með
reinina, Farley? Ég þarf að
fara að sá ef við eigum að fá
nýtt grænmeti í sumar.“
,,Ég skal gera það strax á
eftir, Nóna.“
Nóna var í fallegu bómullar-