Úrval - 01.08.1951, Qupperneq 83

Innflutningur minka hingað til lands á sér
nokkra hliðstæðu í innflutningi kanina
til Ástralíu fyrir nærri 100 árum.
Kanínuplágan í Ástralíu.
Grein úr „Nature Magazine",
eftir Robert Strother.
T NÆRRI heila öld hefur ver-
1 ið háð útrýmingarstyrjöld
gegn áströlskum kanínum með
öllum þeim ráðum og tækjum,
sem mannlegt hugvit hefur get-
að í té látið — og þó eru þær
fleiri nú en nokkru sinni fyrr.
Það voru innflytjendur, sem
fyrstir komu með kanínur inn
í landið; þeir héldu í einfeldni
sinni, að þær gætu orðið veiði-
mönnum til svolítillar skemmt-
unar. Enginn lét sér detta í hug,
að þetta meinlausa smádýr
mundi auka kyn sitt svo gífur-
lega, að allt meginland Ástra-
líu yrði á fáum árum undirlagt.
Kanínuhjón eignast að jafn-
aði sex unga eftir fjögra vikna
sambúð. Fimmtán vikna eru
ungarnir komnir í gagnið og
f jórum vikur síðar kemur þriðja
kynslóðin í heiminn. Ef skilyrði
eru hagstæð geta gömlu hjónin
eftir árið horft yfir hóp 400
hraustra afkomenda. Það má
teljast viðráðanlegur hópur. En
nú fer að koma skriður á fjölg'-
unina, og eftir þrjú ár geta
gömlu hjónin stært sig af því
að eiga nærri átta miljónir af-
komenda.
Tölur þessar voru aðeins
fræðilegir útreikningur þangað
til Ástralía bauð kanínunum
upp á hin ákjósanlegustu skil-
yrði til að sýna frjósemi sína.
Sagnfræðingar rekja upphaf
kanínuplágunnar til ársins 1859
þegar farþegaskipið Lightning
kom til hafnar í Hobson’s Bay
með 24 kanínur í búri, merktar
Thomas Austin í Barwon Park.
I fyrstu voru þær stranglega
friðaðar. Piltur, sem snaraði og
át kanínu, er John Robertson
átti, var sektaður um 450 krón-
ur; tveim árum seinna var
kanínuhjörð Robertsons komin
upp í 25000 og hafði hann þá